میهن پست – سهیل واحدی می گوید: من قبلا بازیکن راه آهن بودم اما یک سری مسائلی که در فوتبال ما هست باعث شد از این رشته بیرون بمانم. همین مساله پارتی بازی و پول خرج کردن. قبل از این اتفاق ها اگر از من سوال می کردید من فکر می کردم بیلیارد یک نوع ساندویچ است! اصلا نمی دانستم چیست. بیلیارد را از یک پیرمرد یاد گرفتم که یک ماه بعد هم بردمش. از همان زمان دیگر دور فوتبال را خط کشیدم و همه چیز تمام شد. الان هم هر جایی که فوتبال باشد نگاه نمی کنم.چون یاد خودم می افتم.
قهرمان اسنوکر شش توپ آسیا گفت پیش از اینکه وارد رقابتهای بیلیارد شود فکر می کرده بیلیارد نام یک ساندویچ است. سهیل واحدی جمعه موفق شد با شکست احسان حیدری نژاد به عنوان قهرمانی رقابتهای شش توپ آسیا دست پیدا کند. وی به خبرنگاران در خصوص این رقابتها توضیح داده است:
* حضور ایران در جمع فینال تیمی نشان از قدرت شما دارد و یا سطح رقابتها چندان بالا نیست؟
– شک نداشته باشید که ایران قوی است. ما در بخش تیمی دومی جهان را داریم. احسان و حسین وفایی سومی جهان را در کارنامه دارند. همین پاکستان قهرمان جهان است. هنگ کنگ در آن مسابقات اول شد. این طور نیست که چون ما بالا آمده ایم بقیه تیم ها ضعیف بوده اند. ما در رنکینگ جهانی دوم هستم. هر تیمی هم که به اینجا می آمد نتیجه همین می شد و ما فینالیست می شدیم.
* حسین وفایی به چه دلیل در این مسابقات غایب بود؟به خاطر رفتن به انگلستان؟
– دقیقا. دلیلش فقط همین بود.
* این احتمال وجود دارد که سایر ایرانی ها هم مثل وفایی راهی مسابقات حرفه ای ها شوند؟
– چرا احتمالش نباشد؟ دو بار امیر سرخوش در مسابقات شش توپ سابقه بازی کردن دارد. احسان یک بار با حرفه ای ها بازی کرده است. در حال حاضر هم که ۴ نفر اول این مسابقات به مسابقات حرفه ای تایلند دعوت می شوند. من برای اولین بار به این مسابقات می روم اما نخستین مقام بیلیارد ایران را در سال ۲۰۰۸ من آوردم و در بین ۱۰۴ نفر چهارم شدم. ولی اولین نفری نبودم که بروم با حرفه ای ها بازی کنم.
من در ایران سه تا مقام آوردم. در زیر ۲۱ ساله ها یک توپ را خراب کردم و نشد که با حرفه ای ها بازی کنم. تا زمانی که بازی کنم تمام تلاشم را می کنم.
* صحبت هایی شده برای اینکه بیلیارد هم به یکی از رشته های المپیکی اضافه شود؟
– بله درست است. یک حرف هایی زده اند برای اینکه بیلیارد هم المپیکی شود. اتفاق خوب و بزرگی است. این امکان است که ما هم المپیکی شویم اما مدال گرفتن خیلی سخت است. همه حرفه ای ها در آنجا حضور پیدا می کنند.آنها بیست سال است که حرفه ای هستند اما ما بیست سال هم نمی شود که بیلیارد بازی می کنیم. اگر پول باشد خیلی از مشکلات حل می شود.در ایران تنها مشکل ما همین است که اسپانسر نداریم.اگر اسپانسر باشد گره خیلی از کارها باز می شود.
*تا به حال به این فکر کرده ای که لژیونر شوی؟
– باشگاهی؟ آنها باید بخواهند. اما در تیم هنگ کنگ مربیگری کرده ام .من و امیر با آنها تمرین کردیم.خیلی هم راضی بودند. سالی یکی دو بار من را خواسته اند.
* آقای سجادی چند روز پیش این بازی ها را از نزدیک تماشا کرد. ایشان راضی بود و معتقد بود که بیلیارد باید پیشرفت کند.
– مشکل ما این است که ایشان نظرش را می گوید و می رود. من مجبور هستم بیلیارد بازی کنم چون کار دیگری بلد نیستم. اگر کار دیگری بلد بودم شک نداشته باشید که سمت بیلیارد نمی‌آمدم. الان در مسابقات کیش من مقام آورده ام شما بعدا از من سوال کنید ببینید به من چه پاداشی داده اند؟ در آخر شاید چند تا سکه بدهند. در مراسم تجلیل از قهرمانان دوره قبل اصلا بیلیارد را دعوت نکرده بودند. یکی از بچه ها زنگ زد و گفت که دارند مراسم می گیرند. ما هم با رئیس فدراسیون تماس گرفتیم و این خبر را گفتیم. ما اصلا نمی دانستیم.در نهایت ۵ تا سکه به هر کسی رسید.من شش تا مقام داشتم و این بود پاداش ما. پنج تا سکه می شود ۵ میلیون. این ۵ میلیون به کجای من می رسد؟ یک ماشین هم نمی شود خرید. باور کنید من الان ماشین ندارم.
* وقتی می گویید کار دیگری بلد نیستید یعنی اینکه درآمد شما فقط از بیلیارد است؟
دقیقا. شاگرد می گیرم، مسابقات برون مرزی می روم و ..ما حتی حقوق هم نداریم. فدراسیون یک بار هم به ما حقوق نداده است. نه اینکه نخواهند بدهند، پول نیست که بدهند. ما هیچ وقت پول توجیبی هم نگرفته ایم. ۳۰۰ دلار به هر بازیکن باید بدهند اما برای ما تعریف نشده است. من یک گلایه ای هم بکنم؟ به فوتبالیست ها این همه پول می دهند اما هیچ مقای هم نمی آورند. باز اگر یک مقامی بیاورند که دل آدم خوش باشد،کسی ناراحت نمی شود. ما این همه مدال و افتخار می آوریم اما اگر یک صدم بودجه فوتبال را به ایران بدهند ما صد تا افتخار می آوریم.
* قبل از اینکه وارد بیلیارد شوی می دانستی این رشته چه چیزی هست؟
– من قبلا بازیکن راه آهن بودم اما یک سری مسائلی که در فوتبال ما هست باعث شد از این رشته بیرون بمانم. همین مساله پارتی بازی و پول خرج کردن. قبل از این اتفاق ها اگر از من سوال می کردید من فکر می کردم بیلیارد یک نوع ساندویچ است! اصلا نمی دانستم چیست. بیلیارد را از یک پیرمرد یاد گرفتم که یک ماه بعد هم بردمش. از همان زمان دیگر دور فوتبال را خط کشیدم و همه چیز تمام شد. الان هم هر جایی که فوتبال باشد نگاه نمی کنم.چون یاد خودم می افتم.
* بیلیارد و اسنوکر جدا از مشکلات مالی شاید به خاطر نگاه منفی اش است که پیشرفت نمی کند.
– من این را قبول ندارم. مثالی می زنم. علی دایی اسطوره فوتبال ایران است. ورزش ما را در دنیا به نام علی دایی می شناسند. اما همه دیدیم که در استادیم ها به او فحاشی کردند و در تلویزیون هم صدای این فحاشی ها می آمد. نگاه منفی تر از این؟ آن ورزش است و برای ما ورزش نیست؟ این به ایراد فوتبال برنمی گردد تماشاگر ایراد دارد. دوست ندارند و تا زمانی که دوست نداشته باشند اوصاع همین است. من نمی دانم چرا نمی خواهند بیلیارد پیشرفت کند.
*شاید به این دلیل به بیلیارد بها نمی دهند که ورزش سنتی ما نیست.
– مگر فوتبال کجایی است؟ انگلیسی است دیگر. بحث این حرف ها نیست. ما این ورزش را نگه داشته ایم اما هیچ کس به ما نمی رسد. من با مقام جهانی به سربازی رفتم. این را به چه کسی بگویم؟چون درسم را نتوانستم بخوانم با دیپلم رفتم.خودتان می دانید کسانی که با دیپلم می روند اوضاع خوبی هم ندارند.مشکلات خیلی بیشتر از این چیزهاست.
منبع : مهر
