مشهورترین شیر دنیا که به خاطر علامت روی صورتش به «صورت زخمی» معروف شده بود از دنیا رفت فعالان محیط زیست نیز به سوگ این شیر مشهور دنیا نشستند. در ادامه با میهن پست همراه می شوید.پادشاه حیوانات و مسن ترین عضو گله ی شیرهای منطقه محافظت شده ی ماسای مارا در کنیا، در سن ۱۴ سالگی به مرگ طبیعی از دنیا رفت.
این شیر که به جای زخم دور چشم چپ و یال باشکوهش معروف بود، در چندین برنامه ی مستند حیات وحش حضور داشت.
صورت زخمی قلمرو وسیعی از کمپ های مالایکا و آشنیل را تحت سلطه ی خود داشت.
این قلمرو زمانی در اختیار او و سه برادرش مورانی، سیکیو و هانتر بود.
این چهار برادر به همراه یکدیگر رئیس گله ای متشکل از ۹ ماده شیر، توله شیر و چند شیر نر جوان دیگر بودند.
زخم صورت این شیر یادگار مبارزه ی او و برادرانش بر سر قلمروی تحت سلطه ی خود در سال ۲۰۱۲ است، یعنی زمانی که صورت زخمی تنها ۴ سال داشت.
صورت زخمی در طول زندگی خود صدمات زیادی متحمل شده بود. مثلاً یک بار مورد حمله ی نیزه ی یکی از ساکنین منطقه ی ماسای قرار گقته بود که سعی در محافظت از دام های خود در برابر صورت زخمی داشت.
اما صورت زخمی مشهورترین شیر دنیا ناممکن را ممکن ساخت و به گفته ی فعالان محیط زیست، عمری کرد که برای شیرها طولانی محسوب می شود.
اغلب شیرهای نر تنها ۲ تا ۳ سال به عنوان رئیس گله دوام می آورند و دست آخر توسط رقبای خود کشته می شوند یا زخم های به جای مانده از مبارزات شان آن ها را ضعیف می کند.
با این حال، صورت زخمی مدت خیلی بیشتری در رأس گله باقی ماند.
این شیر یال پرپشتی داشت، ویژگی ای که از قرار معلوم شیرهای نر را برای ماده شیرها جذاب تر می کند.
جورج لوگان، عکاس حیات وحش، درباره ی مشهورترین شیر دنیا به گاردین گفته: «این شیر واقعاً منحصر به فرد بود و با آن ظاهر عجیب و غریب و شخصیت برجسته اش مدت ها در رأس باقی ماند. می توانم بگویم که معروف ترین شیر دنیا بود.»
صورت زخمی در ماه های اخیر به شکل فزاینده ای لاغر و نحیف شده بود و در نهایت در روز ۱۱ ژوئن در آرامش از دنیا رفت.
مرگ این شیر توسط منطقه محافظت شده مارای اعلام شد: «صورت زخمی آخرین نفس را کشید.»
«در آرامش و بدون هیچ مزاحمتی از سوی وسایل نقلیه و کفتارها از دنیا رفت. تنها وسیله نقلیه ی حاضر در صحنه ما بودیم که در کنارش حضور داشتیم تا وسیله راحتی اش را فراهم کنیم.»
«مارا یکی دیگر از شیرهای نر فراموش نشدنی خود را از دست داده است. باشد که قصه ی او تا ابد زنده بماند.»
