بیماری واریس و راهکارهای درمان این عارضه نسبتا عمومی؟

بیماری واریس شایعترین بیماری عروقی انسان است که حدود ۲۰ الی ۱۰٪  اکثر جامعه پر جمعیت به آن مبتلا هستند.در مبتلایان به این عارضه سیاهرگ‌های واریسی به صورت رگ‌های دراز، گشادشده و  پرپیچ‌وخم و غالباً در سطوح درونی اندام تحتانی دیده می‌شوند و جالب است بدانید که بیشترین میزان شیوع واریس در زنان بین سن ۴۹-۴۰ سالگی برآورد شده‌است. در این میان راهکارهایی علمی برای درمان این عارضه ارائه که ما در میهن پست به تعدادی از آن ها اشاره خواهیم کرد.

بیماری واریس و راهکارهای درمان این عارضه نسبتا عمومی اگر چه بارها و بارها توسط پزشکان و متخصصان ارائه شده است اما باید گفت که اگر درمان زود هنگام و به موقع آن انجام نپذیرد، رگهای واریس بزرگ، کاملا برجسته و گاهی قابل لمس و به صورتی نمایان برجسته و گاهی قطر بالاتر از ۴ میلی متر پیدا خواهند کرد.بیماری واریس

بنابراین شریان‌های بدن خون را به کل بدن پمپ می‌کنند و سیاهرگ‌ها خون را دوباره به قلب باز می‌گردانند. برخی از مواقع سیاهرگ‌های بدن کار خود را به درستی انجام نمی‌دهند. اگر دریچه‌های یک طرفه در سیاهرگ‌ها به خوبی بسته نشود، خون درون آن جمع خواهد شد. همین امر نیز موجب متورم شدن سیاهرگ در قسمت‌هایی از بدن می‌شود. این تورم بیشتر در پاها رخ می‌دهد. واریس از نظر فیزیکی نیز بسیار دردناک است. این بیماری موجب تورم و درد می‌شود و با سندروم پای بی قرار نیز مرتبط است.

بیماری واریس فرایند تشکیل: سیاهرگها، رگهای خونی هستند که خون را از تمامی اندامهای بدن جمع آوری کرده و به سمت قلب هدایت می کند. همانطور که در قسمت های مختلف بدن برای ادامه حیات خود از اکسیژن خون استفاده می کنند، مواد زائد خود را – از جمله دی اکسید کربن و… – را به درون سیاهرگها بر می گرداند. خون ورودی به سیاهرگها، به قلب و سپس ریه ها بازگردانده می شود در ریه ها، دی اکسید کربن از خون گرفته و اکسیژن وارد خون می شود و سپس این خون اکسیژن دار، به ارگان ها و اندام های بدن فرستاده می شود. بیماری واریس

سیاهرگها باتوجه به نوع فعالیتی که دارند و جایگاهشان ،اندازه های مختلفی دارند. بزرگترین سیاهرگها در مرکز بدن وجود دارند که خون را از رگهای کوچکتر جمع کرده و به قلب می رسانند. در سطح بدن، سیاهرگهای ریزی وجود دارند. این رگهای ریز، بهم پیوسته و به رگ های جمع آوری کنندۀ بزرگتر ریخته و نهایتا خون را به قلب می رسانند. وقتی که جریان گردش خون به درستی انجام نشود، رگ ها بر اثر جمع شدن خون در آنها برجسته بیشتر می شوند که این امر بیشتر در پاها و رانها دیده می شوند که به آنها واریس گفته می شود.

برای آشنایی با چند روش‌ برای درمان واریس ما را در میهن پست همراهی کنید.

بیماری واریس و روش درمانی اسکلروتراپی: در این درمان با استفاده از یک سوزن، محلولی به داخل رگ‌های وریدی تزریق می‌شود. در نهایت رگ‌های واریسی لخته شده و از بین می‌رود. معمولا در عرض ۷ الی ۱۰ روز ظاهر رگ‌های واریسی از بین خواهد رفت. این روش ممکن است کمی دردناک باشد. همچنین ممکن است به درمان‌های متعدد برای خلاصی از شر این رگ‌ها نیاز داشته باشید.

استفاده از جوراب‌های مخصوص واریس: این جوراب‌ها به گونه‌ای طراحی شده اند که خون را به سمت بالا هدایت می‌کنند. استفاده از این موارد می‌تواند به تسکین علایمی همچون تورم و سفتی کمک کند و جریان خون را در اندام تحتانی بهبود ببخشد. به یاد داشته باشید که استفاده از جوراب‌های مخصوص واریس کمکی به از بین رفتن واریس نخواهد کرد. این موارد تنها برای تسکین درد مورد استفاده قرار می‌گیرد.

جراحی و خارج کردن رگ‌ها: واریس سیاهرگ را می‌توان به صورت فیزیکی از پا خارج کرد. این روش از طریق برش‌های بسیار ریز انجام می‌شود. این روش معمولا به خاطر تعداد برش‌هایی که مورد نیاز است کمتر از سایر گزینه‌ها رواج دارد. این فرآیند برای واریس‌های بسیار بزرگ، دردناک و متورم بهترین گزینه است. این درمان معمولا توسط متخصص ورید انجام می‌شود.

روس درمانی وناسیلVenaSeal: یکی از جدیدترین روش‌های موجود در بازار وناسیل است. وناسیل یک چسب مخصوص است که باعث بسته شدن رگ‌های آسیب دیده می‌شود. این روش به اندازه تکنیک حرارتی که قبلا نیز ذکر شد، موثر است و می تواند باعث نابودی رگ‌های واریسی شود. این روش آسیبی به اعصاب وارد نمی‌کند و تنها به بی حسی در مکان مورد نظر نیاز دارد. استفاده از جوراب‌های مخصوص واریس نیز لازم نیست. امکان انجام این روش در یک جلسه وجود دارد.

فرسایش حراراتی: این روش از یک لیزر یا فرکانس رادیویی برای داغ کردن و بستن ورید‌ها استفاده می‌کند. با استفاده از سونوگرافی جراح قادر است کاتتر را داخل رگ‌های مورد نظر قرار دهد و سپس با استفاده از لیزر یا الکترود امواج رادیویی به درمان واریس بپردازد. اینکار باعث فرو ریختن دیواره‌های عروق می‌شود. ممکن است به بیهوشی عمومی نیاز داشته باشید. البته برخی از جراحان از بی حسی موضعی برای اینکار استفاده می‌کنند. فرسایش حرارتی نسبت به اسکلروتراپی درد کمتری دارد و موثرتر است.