خدایا زینت ده مرا در آن با پوشش و پاكدامنى و بپوشانم در آن جامه قناعت و خوددارى و وادارم نما در آن بر عدل و انصاف و آسوده‌ام دار در آن از هر چیز كه می‌ترسم به نگاهدارى خودت اى نگه‌دار ترسناكان.
شرح دعا
بزرگترین گنج، قناعت است و قناعت سرمایه ای بی پایان. قناعت، یعنی نخواستن، کم خواستن، راضی بودن به داشته و کندن دندان طمع. وقتی به خواهشهای بی مورد دل جواب «نه» ندادی و به دام خواسته های حرص افتادی، اسیر گنداب «دنیا» می شوی باتلاقی که هرچه بیشتر در آن دست و پا می زنی و تلاش می کنی، بیشتر در آن گرفتار می شوی. نتیجه آن مشخص است!
نفس، چاهی است که هیچ گاه پر نمی شود. درد «تکاثر» و «افزون طلبی»، زخم ناسور بشریت بوده و هست و تنها مرهم آن «قناعت» است.
قناعت، افسار شتر نفس است و مهار دیو حرص.
آنچه آدمی را به ذلت بردگی می رساند و از بندگی او دور می کند.
آنچه بشر را از خود منزجر و در نگاه دیگران منفور می سازد و آنچه انسان را از انسانیت و مرام الهی بودن دور می کند حرص و طمع و شهوت است.
و اگر می خواهد از همه اینها عریان شود باید لباس قناعت بر تن کند.
بهترین فرصت برای رسیدن به این قله انسانی، روزهای آسمانی رمضان است لحظه هایی که می شود با خدا هم نفس شد و تا قاف حقیقت دوید و به او رسید.