تخلیه عصبانیت موضوعی است که برای بسیاری از افراد در زمان عصبانیت مناسب است تا تصمیم گیری های عجولانه ای از روی عصبانیت نداشته باشند. در ادامه با میهن پست همراه می شوید.شش سال قبل آندرس کانتو دعوایی با مادرش کرد. او می گوید: «مادرم از من خواست قبل از اینکه با دوستانم بیرون بروم، لباس هایم را عوض کنم. ولی من قبول نکردم و مجبور شدم در خانه بمانم.»
آندرس که در آن زمان ۱۴ سال داشت به جای اخم و تخم کردن در اتاقش، یعنی کاری که از بیشتر پسرها در آن سن و سال انتظار می رود، تصمیم گرفت عصبانیت ناشی از پرخاشگری دوران نوجوانی اش را به شکل سازنده تری تخلیه کند.
این پسر اسپانیایی که حالا ۲۰ سال دارد، شروع به حفر یک گودال در حیاط پشتی خانه شان کرد. او می گوید: «من یک نوجوان عصبانی بودم که یک کلنگ دوسر داشت. وقتی کندن را شروع کردم، ۳ سال هر روز عصر به سراغ آن گودال می رفتم تا کار حفرش را ادامه دهم.»
شش سال گذشت و با حفاری بی وقفه ی آندرس، آن گودال خاک آلود به یک غار تنهایی مردانه ی مجهز بدل شد. این پناهگاه زیرزمینی پلکان، یک سیستم استریو، سیستم گرمایشی، اجاق گاز و یک تخت یک نفره دارد.
آندرس روزها حداکثر ۵ ساعت را در غار خود استراحت و در آنجا از سیستم وای فایی که خودش آن را نصب کرده استفاده می کند.
آندرس می گوید گرچه آن مشاجره انگیزه ی شروع این حفاری در سال ۲۰۱۵ شد، اما او از مدت ها قبل در فکر انجام چنین کاری بود. او می گوید: «حوصله ام سر می رفت و در محله مان هم دوستی نداشتم و می خواستم یک کار بدنی انجام دهم.»
او ابتدا فقط قصد داشت یک گودال نامحدود بکند. آندرس می گوید: «سه سال اول فقط می خواستم ببینیم که تا کجا می توانم بکنم.»
اما در سال ۲۰۱۷ رفته رفته متوجه شد که می تواند این گودال را به جایی برای زندگی بدل کند. او از بهترین دوستش، آندریو خواست تا به او کمک کند. آندریو یک دریل بادی در اختیارش گذاشت تا سرعت حفاری بیشتر شود و هر روز عصر به خانه ی آن ها می رفت تا به او در کندن گودال کمک کند.
این دو دوست در عرض یک سال عمق گودال را به بیش از ۲ برابر یعنی از ۱/۵ متر به ۳/۵ متر رساندند.
آندرس طی سال های گذشته به شکلی خستگی ناپذیر کار کرده تا یک مکان زیرزمینی کاربردی بسازد. او هر روز نزدیک به ۳ ساعت وقت صرف ساخت آن کرده است.
یک ویدئو که در توییتر آندراس منتشر شده نشان می دهد که این غار حالا از بسیاری از ویژگی های یک خانه ی استاندارد را برخوردار است.
او می گوید: «از پله های ورودی غار که پایین می آیید اولین اتاق لوله ی آب گرم و یک چوب لباسی دارد. آنجا تالار ورودی است.»
به گفته ی آندرس، اتاق بعدی جای نشستن و یک سیستم استریو دارد. او می گوید: «وسط این اتاق هم یک اجاق گاز است.»
غار زیرزمینی آندرس حتی یک اتاق خواب با یک تخت یک نفره، طاقچه و جای نشستن چهار نفر را دارد.
در خصوص این تخلیه عصبانیت دوستانش غار او را «حیرت انگیز» می دانند. آندرس می گوید: «آن ها هر هفته می آیند تا ببینند چه چیزی اضافه شده یا صرفاً می آیند که آنجا دور هم بنشینیم و نوشیدنی بخوریم.»
اما پدر و مادر آندرس از ساخته ی پسرشان چندان هیجان زده نیستند. آندرس می گوید: «هر بار که یک اتاق را تمام می کنم از من می پرسند بالاخره کار غار تمام شد یا نه.»
آندرس اما می گوید پناهگاه زیرزمینی اش حالا حالاها کار دارد. او در اینباره می گوید: «چیزی که من را به این پروژه معتاد کرده نامحدود بودن آن است. فکر می کنم احتمالاً دفعه ی بعد یک جکوزی به آن اضافه کنم.»
این پسر ۲۰ ساله از پروژه ی ۶ ساله ی خود پشیمان نیست. او می گوید: «ماجراجویی طولانی و سختی بوده اما در نهایت چیزی که به دست آورده ام را دوست دارم. همه ی خاطرات بد از بین رفته.»