به گزارش خبرگزاری مهر، در کمیسیون سبک زندگی امام حسن(ع) و میراث علمی و فکری کنگره بین المللی سبط النبی(ع) که با ریاست حجت الاسلام والمسلمین سید منذر حکیم برگزار شد، حجت الاسلام دکتر محمد فاکر میبدی در مقاله ای با عنوان امام حسن(ع) و تفسیر قرآن، گفت: شکی نیست که دوران زندگی امام حسن مجتبی(ع) دوران حساس و پیچیده ای بوده به طوری که مسائل سیاسی در همه شئون زندگی مردم آن روزگار سایه انداختته بود چرا که از سویی در آن دوران بر حسب اقتضای زمانه و براساس صلح نامه، امامت ظاهری به معاویه انتقال یافت در حالی که امامت اصلی و ولایت و رهبری حقیقی بر عهده خود امام(ع) بود.
حجت الاسلام فاکر میبدی در ادامه گفت: بر اساس مقتضیات آن دوران شاخص ترین مسئولیت امام حسن مجتبی(ع) در زمان خود تبیین و تفسیر قرآن کریم به عنوان منشور هدایت و نسخه شفابخش بوده است.
وی در توضیح این مطلب افزود: در عرصه قرآن پژوهی دستیابی به شیوه درست تفسیر قرآن، یکی از مهمترین مباحثی است که از دیر زمان تاکنون به آن توجه داشته اند. زیرا این مسئله زیربنایی ترین بحث در رسیدن به مراد حقیقی خداوند است، بحثی که مشروعیت گونه های تفسیری را نیز در پی خواهد داشت به ویژه برای کسانی که تفسیر قرآن را براساس آموزه های مکتب اهل بیت(ع) دنبال می کنند.
این استاد حوزه علمیه در ادامه سخنانش تصریح کرد: هر چند فضای حاکم در زمان امام حسن(ع) کاملا سیاسی و دچار درگیری های نفاق گونه داخلی بوده است، اما مسئولیت خطیر امام در برابر هدایت مردم و نشان دادن خط درست تفسیر قرآن از دیده آن حضرت دور نماند و ایشان در گونه های مختلف به تفسیر قرآن کریم می پرداختند.
در ادامه این کمیسیون حجت الاسلام محمد احسانی از کشور افغانستان به ارائه مقاله خود با موضوع روش های تربیتی در سیره امام حسن(ع) پرداخت و گفت: در این نوشتار سعی بر آن شده روشهای تربیتی امام حسن(ع) با استفاده از سخنان و سیره عملی ایشان استخراج شود و به صورت همه فهم برای جوانان ارائه شود.
احسانی افزود: پس از شکل گیری نظام فکری، هدایت عواطف و گرایش های مردم در رفتارها بسیار تأثیر دارد که از سیره امام حسن(ع) به خوبی قابل دریافت است. وجود مقدس هر یک از معصومین (ع) و صفات و رفتارهای آن بزرگواران، هر کدام منبع بسیار مهم و تاثیرگذاری در زندگی فردی و اجتماعی مسلمانان است که بایستی با بهره گیری از آنان هم زیستی مسالمت آمیز با دیگران همراه با عزت و معنویت را فراگرفت.
وی گفت: در این میان سیره رفتاری سبط اکبر پیامبر (ص) با مردم، خانواده، بستگان و دوستان و حتی مخالفان و دشمنان در مجموع سیره تربیتی و اجتماعی آن حضرت را شکل می دهند.
این روحانی افغانی با ارائه این مطلب گفت: روش های تربیتی در سیره امام حسن (ع) به ابعاد مختلف دسته بندی می شود که به مهمترین آنها اشاره می کنیم که در توضیح آن در ابتدا باید به روش بصیرت دهی پرداخت.
این محقق در توضیح روش بصیرت شناسی تصریح کرد: بصیرت به مثابه چشم است برای نفس انسان و امام حسن(ع) این معنا را قبل از هر چیز در مردم تقویت می کردند و آن را پرورش می دادند تا آنان را از ظاهر بینی بیرون آورده و به حقیقت برسانند، چراکه بینش باطنی پایه کارهای درست است و نبودن بصیرت احتمال اشتباه و افزایش انحراف را بالا می برد و همواره خودشناسی و در پی آن خودسازی از راه های بصیرت دهی امام به مردم می باشد.
وی در ادامه سخنانش بیان کرد: پس از کسب بصیرت به وسیله خودشناسی و خودسازی، پرورش باورهای دینی در مردم اهمیت خاصی دارد، زیرا باور درست، پس از بینایی، انسان را در برابر شبهات و افکار انحرافی شکست ناپذیر می کند و امام حسن(ع) با صبر و حلم و پایداری در برابر مشکلات سیاسی و اجتماعی زمان خود، شیوه باورمندی به عقاید و ارزشهای دینی را به مردم درس می دادند.
حجت الاسلام احسانی روش بعدی سیره تربیتی امام حسن(ع) را این گونه عنوان کرد و گفت: انسان ذاتاً به محبت گرایش دارد چرا که محبت یک نیاز اساسی انسان است و تا پایان عمر انسان ادامه دارد و آن امام بزرگوار مهر و محبت را معیار قرابت و دوری قرار داده اند که مهرورزی انسانهای دور را به لحاظ نسبی نزدیک و فقدان محبت، افراد را از هم دور می سازد.
وی روش دستگیری از نیازمندان را آخرین روش در سیره امام حسن(ع) خواند و گفت: یاری رسانی به نیازمندان جامعه از روشهای مفید و اثربخش در تربیت اسلامی است که امام حسن(ع) نحوه کمک رسانی به نیازمندان را نیز در سیره خود معرفی می کند به گونه ای که عزت و شخصیت فقیر لکه دار نشود.
حجت الاسلام احسانی در پایان سخنانش گفت: آنچه از سیره تربیتی امام حسن(ع) برداشت می شود با توجه به جامعیت روشهای تربیتی موجود در این سیره، می توان ادعا کرد که با دقت و تفکر در ابعاد رفتاری ایشان، جای ارائه یک الگوی جامع تربیتی برای نسل جوان از عملکرد فردی و اجتماعی امام حسن(ع) امکان پذیر است.