سیاه چاله های فضایی و رازهای نهفته در آن و حتی عدم دسترسی به اطلاعات کاملی از این عجایب فضایی همواره ذهن تمامی دانشمندان و علاقه مندان به هوا فضا را به خود مشغول کرده است. بنابراین تا به امروز سیاهچاله های زیادی در سراسر کائنات پیدا شده که در آن ها فضا و زمان به شدت فشرده شده و براساس نظریه نسبیت اینشتین، در این سیاه پاله ها اجسام می توانند به قدری فشرده شوند که خمیدگی فضا-زمان ایجاد کنند. با میهن پست همراه شوید.
سیاه چاله های فضایی به این علت نامگذاری شده است که با شکل گیری آن هر چیزی که وارد سیاه چاله شود راه برگشتی برای آن وجود نداشته و هیچ نوری از درون آن دیده نمی شود که اگر هم نوری به سیاهچاله ها وارد شود دیگر هیچ بازتابی از درون آن ندارد و همیشه جز یک حفره سیاه رنگ هیچ چیزی از درون آن دیده نمی شود. درست همانند ماده تاریک که خاصیتی این چنینی دارد.
اما روند شکل گیری سیاه چاله های فضایی به این صورت است که پس از مرگ یه ستاره عظیم آن چه از آن باقی می ماند تبدیل به سیاه چاله می شود چرا که ستاره ها رآکتورهای همجوش عظیمی هستند که در خود می جوشند و به دو دلیل تمایل بسیار زیادی برای فروپاشی دارند: به شدت عظیم اند و از گاز تشکیل شده اند.
بنابراین این دو عامل بالا کافی است تا میدان گرانشی شدیدی شکل گرفته و ستاره را از درون منهدم کند. بار دیگر که خورشید را در آسمان دیدید، به این فکر کنید که همان لحظه در سطح خورشید میلیون ها اتم در حال همجوشی با یکدیگر هستند تا هسته ای سنگین تر بسازند. و هر چه این فعالیت ادامه می یابد، خورشید پیرتر و پیرتر می شود تا در نهایت متلاشی شده و از بین برود.
با این حال واکنش های همجوشی که در هسته ی ستاره رخ می دهد همانند بمب های هسته ای عظیمی هستند که مرتبا کره را مورد اصابت قرار می دهند. توازن میان نیروی گرانشی و نیروی انفجاری، اندازه یک ستاره را تعریف می کند.
در این میان و به محض اینکه ستاره از پای در می آید، واکنش همجوشی هسته ای متوقف می شود چرا که سوخت مورد نظر دیگر به اتمام رسیده و چیزی برای سوختن و انفجار وجود ندارد. در همین حال، نیروی انفجاری به صفر می رسد اما نیروی گرانشی سر جای خود باقی است بنابراین با قدرت هر چه تمام تر ستاره را به دورن می کشد.
ستاره که فشرده می شود به یکباره داغ شده و انفجار ابرنواختر صورت می گیرد که طی آن مواد و اشعه ها به درون فضا پرتاب می شوند. آنچه که باقی می ماند، هسته ی بسیار فشرده و عظیم است. گرانش هسته به قدری بالاست که حتی نور هم نمی تواند از آن فرار کند و این فرایندی ساده از تشکیل یک سیاه چاله است که تا به امروز بشر توانسته است به آن پی ببرد.
کشف سیاهچاله‌ها هم روش خاص به خودش را دارد که تا به امروز علم بشر با استفاده از استفاده از امواج گرانشی این شناسایی را انجام می دهد که هر جرم اختری از دید شکل نامتقارن تشعشع ممکن است یک منبع قابل اکتشاف مشخص به وجود آورد.
بنابراین جوزف وبر از دانشگاه مریلند، پیشکسوت رشته تشعشع گرانشی، رویدادهای زیادی را کشف کرده‌است که نمایان‌گر ویرانی وسیع ماده در جهان، از راه فروپاشی گرانشی است. کارافزار او عبارت است از آنتن‌های آلومینیومی، ابزاری که به‌وسیله سیم‌هایی در داخل اتاق‌های حفاظداری آویزانند. این کارافزار او قادر به کشف سیاهچاله است، اما این کار را نمی‌تواند به دقت انجام دهد.
در پایان نیز لازم است بدانید که شواهد موجود در مورد سیاهچاله‌های ستاره‌ای و کلان جرم نشان‌گر آن هستند که برای اینکه سیاهچاله‌ها تشکیل نشوند، باید تئوری نسبیت عام به عنوان یک تئوری گرانش شکست بخورد. شاید این شکست در مقابل هجوم اصلاحات مکانیک کوانتومی باشد.
با هم در میهن پست تصاویری از سیاه چاله های فضایی و ویدیویی نیز از نحوه شکل گیری آن که توسط ناسا ساخته شده است را تماشا می کنیم.
