خبرآنلاین: جام جهانی 1986 ، آرژانتین یک تیم معمولی داشت و یک ابرستاره به نام مارادونا و حالا در جام جهانی 2014 آنها تیمی معمولی دارند که بی مسی شاید تا امروز باید حذف می شد.
آرژانتین یکبار دیگر با بخت و اقبال و باز به لطف اثرگذاری مسی توانست از جهنم بازی با سوئیس خلاص شود. آنها در بازی با سوئیس هم همان قدر باید می باختند که در بازی با ایران شکننده بودند.
اینکه ایران در 90 دقیقه بازی فرصت هایی به مراتب بهتر از سوئیس یرای گلزنی داشت ، خیلی نیاز به یادآوری ندارد. تنها کافی است ضربات اشکان دژاگه و موقعیت های عالی رضا قوچان نژاد . فرصت هایی به مراتب خطرناک تر از شیوه بازی سوئیس برابر غول فوتبال دنیا .
آنچه اما در همه بازی های آرژانتین تفاوت ایجاد می کند بازیکنی است به نام مسی . کسی که کارلوس کروش درباره اش می گوید:« این بچه شیطون مهار نشدنی» آنها مسی دارند. ان هم نه مسی همه جام های قبلی. پسری که این بار می خواهد مارادونای جدید مردمش باشد و درکشورش ماندگار شود. گلش به بوسنی ، گلش به ایران ، گل هایش به نیجریه و این بار پاس گل با ارزشش در بازی با سوئیس. او داغ جام را این بار به دل سوئیسی ها گذاشت.
اینکه کارلوس کروش می گوید فرق تیم هایی مثل ایران با آرژانتین داشتن بازیکنی چون مسی است ، درد مشترکی شده که دامن همه تیم های حاضر در جام جهانی را می گیرد. شاید یکی از ضعیف ترین آرژانتین های ادوار جام جهانی با تک حرکت های این پسر کوچک ، 3 امتیاز ها را می گیرد. حالا آنها به جمع 8 تیم برتر رسیدند و مرحله بعد قرعه بهتری دارند. این مسیر آیا تا پایان و تا فینال تداوم پیدا می کند؟
این خواسته ای است که یک ملت 40 میلیونی از مسی دارند. در ایران اما آیا حالا کسی بیانیه می دهد که چرا تیم ملی برابر آرژانتین با یک گل باخته؟ شاید نیاز است اعضای هیات رئیسه کانون مربیان ، فیلم این بازی را بارها و بارها بگذارند و ببینند.