“فريدون عباسی” كه از ابتدای دوران دفاع مقدس وارد سپاه پاسداران شده بود و بعد از اين دوران مراحل علمی را طی كرد و به مرحله دکترای فیزیک هسته‌ای رسيد، به موازات تحصيل علم در حساس‌ترين پروژه علمی كشور – فن‌آوری هسته‌ای– با سازمان انرژی هسته‌ای شروع به همكاری و جذب نيروهای نخبه كرد كه البته بعد از دانشگاه امام حسين(ع) وارد دانشگاه شهيد بهشتی شد تا در ارتباط با اساتيد اين دانشگاه و ساير دانشگاهها، فرايندی برای جذب نخبگان علمی كشور طراحی کند.
در سال 1373 “مجيد شهرياری” كه تازه دوران كارشناسی ارشد خود را طی كرده بود و از ابتدای شروع دكترا به دنبال موضوعی برای پايان نامه خود بود با معرفی برخی اساتيدش با فريدون عباسی آشنا می‌شود. عباسی كه “شهرياری” را فردی نخبه و متخصص در امور هسته‌ای می‌يابد او را وارد پروژه‌های هسته‌ای می‌کند.
“عباسی” به طور كاربردی خود جزو متخصصین لیزری است که در طرح جداسازی و غنی‌سازی اورانیوم با لیزر به صورت تخصصی كار می‌كند ليكن “شهرياری را وارد ساخت راكتورهای هسته‌ای کرد.
طراحی کدهای محاسباتی راکتورهای هسته‌ای و ساخت نسل جدید راکتورهای هسته‌ای از جمله سوابق دکتر شهریاری است.
يكی ديگر از پروژه‌های مهمی كه شهرياری هدايت آن را بر عهده داشت پروژه “سزاميگ” بود كه تابش “سينكروترون” براي تحقيقات و علوم كاربردی در خاورميانه را دنبال می‌كرد. وی همچنين از جمله کارشناسان برجسته مبارزه با ويروس رایانه‌ای “استاکس‌نت” بود.
بعدها “فريدون عباسی” به همراه شهرياری، دكتر مسعود علی‌محمدی و تعدادی ديگر از دانشمندان هسته‌ای، انجمن هسته‌ای ايران را شكل دادند كه در دولت يازدهم به دليل عدم مشورت و استفاده به حالت نيمه تعطيل درآمده است.
در پی انعكاس خبر مذکور، دانشكده مهندسی هسته‌ای دانشگاه شهيد بهشتی جوابيه‌ای با مضمون زیر منتشر می‌کند:
در پی درج اخباری کذب و خلاف واقع در خصوص ارتباطات علمی و پژوهشی شهید بزرگوار دکتر “مجید شهریاری” و به منظور تنویر افکار عمومی اعضای هیات علمی دانشکده مهندسی هسته‌ای و دیگر دوستان و همکاران ایشان در دانشگاه شهید بهشتی، به ذکر نکات ذیل مبادرت می‌نماید:
1. صرف نظر از کذب بودن، عنوان و متن خبر حاوی ادعای خاص مبنی برهدایت پروژه‌های حساس علمی کشور و دانشمندان هسته‌ای حول محوریت شخص یا اشخاصی به خصوص است که علاوه بر تعجب آور بودن، با بدیهی‌ترین اصول امنیتی در تضاد بوده و نشانگر بزرگنمائی یا خودبزرگنمائی یا حداقل بی بصیرتی است.
2. اگر چه شهدای علمی مورد علاقه شدید مردم بوده و ذکر جزئیات زندگی آنان برای مخاطبان با جذابیت همراه است، نگارش سناریوهای داستان گونه با هدف بزرگنمائی افراد و تشکل‌های خاص، علاوه بر غیر اخلاقی بودن، این نگرانی را به وجود می‌آورد که به جایگاه رفیع این شهیدان آسیب برساند.
3. مصادره به مطلوب شهدا برای بهره برداری‌های سیاسی آن هم در راستای اهدافی خاص و دمیدن در بوق‌های تبلیغاتی، اگر چه امری مسبوق به سابقه است، اکثریت مردم، به خصوص دانشمندان و محققان کشور و علی‌الخصوص همکاران آن شهید در دانشکده مهندسی هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی، از آن قویا ابراز برائت نموده و از این گونه اقدامات و بازی‌های سیاسی حمایت نمی‌نمایند.
انتهای پیام/