این روزها برخیدر خارج از دولت به دلیل حساسیت روی منافع ملی و برخی به دلیل رویکرد جناحی خود، دلواپس مذاکرات ایران به ویژه با آمریکا هستند؛ اما اطلاعات تابناک نشان می‌دهد، در درون خود دولت نیز کسانی هستند که نه به دلیل حساسیت در مورد منافع ملی، که برای مسائل شخصی، تیم هستهای را برای رعایت آنها در فشار می‌گذارند.
به گزارش «تابناک»، اگر انتقاد از مذاکرات هستهای و پرداختن به جزئیات آن ـ چه از سوی دلسوزان نظام سیاسی کشور و چه حتی از سوی مخالفان ـ با عقلانیت و رعایت حساسیت‌های منافع ملی و به قصد به حداکثر رساندن منافع ملی ایرانیان در فضایی برادرانه انجام گیرد، بسیار خوب و خواستنی هست؛ چه اینکه بسیاری از طرفداران امروز مذاکرات هستهای از این روی به مذاکرات پیشین انتقاد دارند که فضایی برای انتقاد و کمک به آن تیم در اختیارشان نبود.
بنابراین، توجه به منافع ملی، عقلانیت، دوری از منافع شخصی و جناحی و در نظر گرفتن شرایط زمانی نظام سیاسی و تیم مذاکره کننده، کلید واژه‌هایی هستند که منتقدان می‌توانند با توجه به آنها به تحلیل رفتار تیم ایرانی و تیم طرف مقابل بپردازند؛ بنابراین، بی‌گمان با رعایت چنین مباحثی، تحلیل رفتار مذاکراتی نتایج پرباری برای کشور به ارمغان خواهد آورد و حقی است که باید برای هر ایرانی صاحب‌نظری در این باره قائل شد.
در کنار این دوری از اطلاعات نادرست، قضاوت نکردن شتابزده، سوء‌ظن به مذاکره کنندگان ایرانی و دادن بهانه به دست طرف غربی نیز در مقام تحلیل و ارزیابی هم ضرورت دارد.
در این باره باید گفت، شاید این مسائل از سوی برخی مخالفان و منتقدان رعایت شود و از سوی برخی رعایت نشود، به هر حال منتقد و مخالف را نمی‌توان در چهارچوب مشخصی محصور و محدود کرد؛ اما نکته‌ا‌ی که تأسف‌بار‌تر از رعایت نکردن حساسیت‌های ملی و اخلاقی از سوی برخی مخالفان است، مخالفت‌های درون دولتی با تیم هستهای و نه مذاکرات هستهای است.
به نظر می‌رسد، هرچند در کابینه هم برخی با مطامع نفسانی و شخصی با اصل مذاکرات مخالف نیستند، با اینکه چه افرادی مذاکره کنند و چه کسانی موفقیت احتمالی را به دست آورند، مخالفت دارند و گویا برای خود سهم بیشتری در درون دولت قائلند و بر این باورند، اگر قرار است کسی برای موفقیت احتمالی دولت نزد مردم و افکار عمومی برجسته شوند، باید آنان باشند و نه اشخاص فعلی مذاکره‌کننده!
دولتیان باید به تدریج بیاموزند دولت، شرکت سهامی نیست که هر کس تبلیغات بیشتری در انتخابات کرده و یا نزدیکی بیشتری با شخص اول دولت داشته باشد، لزوما باید نزد افکار عمومی هم محبوب‌تر باشد. محبوبیت مردمی را خدای متعال و پس از آن تلاش و توانایی و اخلاص و موفقیت در کار به دست می‌دهد؛ بنابراین، برخی از دولتیان نباید انتظار داشته باشند که محبوبیت را برایشان بسازند؛ محبوبیت می‌آید!