به گزارش ميهن پست – کَهکِشان راهِ شیری، نوار شیری‌رنگی است که در شب‌های تیره در نواحی بدون آلودگی نوری در آسمان دیده می‌شود. این نوار در حقیقت مکان هندسی ستارگان تشکیل‌دهنده قرص کهکشان ماست که از آسمان به طور دوبعدی دیده می‌شود.این کهکشان کهکشانی است مارپیچی و متناهی که بخشی از گروه کهکشان‌های همجوار است. این کهکشان یکی از میلیاردها کهکشان در جهان قابل مشاهده است.
نام آن ترجمهٔ اصطلاح لاتین via lactea است که دلیل این نام‌گذاری دیده شدن نوارهٔ کم‌رنگی از نور تشکیل شده توسط ستاره‌های وابسته به کهکشان است که از زمین این‌گونه دیده می‌شود. برخی منابع به طور قاطع راجع به این موضوع اعلام نظر کرده‌اند که عبارت راه شیری منحصرا اشاره به نواره نوری دارد که خود کهکشان در شب تولید می‌کند، در حالی که نام کهکشان راه شیری باید برای اشاره به خود کهکشان هم به‌کار رود. با این حال، معلوم نیست گستردگی این قرار داد چگونه است، و عبارت راه شیری به طور مداوم در هر دو مفهوم استفاده می‌شود.
کهکشان راه شیری، از روی زمین که در یکی از شاخه‌های بازوهای مارپیچی کهکشان قرار دارد هم‌چون نواری مه‌آلود و سفید و روشن در بالای آسمان در سراسر فلک به نظر می‌رسد.
صفحهٔ ستاره‌ای راه شیری درحدود ۱۰۰۰۰۰سال نوری قطر دارد و ضخامت آن به طور میانگین ۱۰۰۰ سال نوری است. تخمین زده شده که کهکشان راه شیری ۲۰۰بیلیون و یا احتمالا بالای ۴۰۰بیلیون ستاره دارد.
تلسکوپ فضایی کپلر که در سال ۲۰۰۹ برای جستجوی سیارات فراخورشیدی به فضا پرتاب شد.این تلسکوپ تا امروز هزاران سیاره را شناسایی کده که در سیستم هایی مشابه منظومه شمسی ما قرار داشته و در منطقه ای قابل سکونت از ستاره میزبان خود قرار دارند.حالا محققان دانشگاه ملی استرالیا و موسسه نیلز بور در کپنهاگ با استفاده از داده‌های این تلسکوپ بر این باورند که کهکشان راه شیری میزبان میلیاردها سیاره شبه زمین است که حتی ممکن است از حیات برخوردار باشند.
این محاسبات نشان داده که میلیاردها ستاره در منظومه شمسی می‌توانند از یک تا سه سیاره در محدوده قابل سکونت خود برخوردار باشند که برای برخورداری از آب مایع و حیات احتمالی در سطح سیاره مناسب است.
گروهی از ستاره‌شناسان با استفاده از یک تلسکوپ قدرتمند لیزری کهکشان راه‌شیری را مشاهده می‌کنند.
محققان از نسخه جدید یک روش ۲۵۰ ساله موسوم به قانون تیتونس-بوده استفاده کردند که پیش از کشف سیاره اورانوس به درستی موقعیت آن را پیش‌بینی کرده بود.بر اساس این قانون، نسبتی بین دوره‌های مداری سیارات در منظومه شمسی وجود دارد. از این رو، اگر بدانید چه مدت طول می‌کشد تا سیاره‌ای دور ستاره میزبانش گردش کند، می‌توانید دوره مداری دیگر سیارات را محاسبه، موقعیت آن‌ها را تعیین کرده و سیارات گمشده دیگر را کشف کنید.محققان از این روش برای محاسبه موقعیت‌های احتمالی سیارات در ۱۵۱ سیستم سیاره‌ای استفاده کردند که کپلر توانسته بود بین سه تا شش سیاره در آن‌ها شناسایی کند. آن‌ها به پیش‌بینی ۲۲۸ سیاره پرداختند که بین یک تا سه مورد آن‌ها در محل قابل سکونت ستاره خود قرار داشتند.
سیارات فراخورشیدی از طریق تغییرات در درخشش ستاره میزبان آن‌ها از زمین قابل مشاهده است. در زمان عبور سیاره از میان زمین و ستاره میزبان، نور تا حدی مسدود می‌شود.فضاپیمای کپلر از زمان آغاز بکار تا کنون بیش از ۱۵۰ هزار ستاره را برای میزبانی سیارات فراخورشیدی شناسایی کرده است. ستاره شناسان حدود ۱۰۰۰ سیاره فراخورشیدی شناسایی شده توسط کپلر را تائید کرده‌اند و ۳۰۰۰ سیاره دیگر در صف تائید علمی قرار دارند.بیشتر سیارگان شناسایی شده در منطقه قابل سکونت ستارگانی شامل سیارات گازی غول‌پیکر هستند.
منبع:gadgetnews
