سلامت نیوز :ورود به بیمارستان دنیای دیگری را برایت رقم میزند؛ دنیایی با نگاههای خیره و منتظر اما امیدوار و ملتمس. صدای نالة، بیماران همراهان را به اضطرابی دچار میکند که گاهی این اضطراب جای خود را به خشم و پرخاشگری میدهد.
زن درحالیکه چادر را روی سرش مرتب میکند، به مردی که روی تخت دراز کشیده، اشاره میکند و میگوید: “دو هفته است که روی این تخت خوابیده. منتظر عمل است. نمیدانم چرا اتاق عمل را آماده نمیکنند. دوهفته است که دارد درد میکشد ولی هربار برای عمل بهانهای میآورند. کارمان شده رفتوآمد هر روز از خانه به بیمارستان و از بیمارستان به خانه؛ دیگر اینجا همه من را میشناسند.”
به گزارش شفقنا ، بیمارستان شهدای عشایر خرمآباد یکی از بیمارستانهای دولتی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی لرستان و با عنوان تنها بیمارستان تخصصی شهر خرمآباد فعالیت خود را از سال 1352شروع کرده است. قرار بر این بود که با راهاندازی بیمارستان شهید رحیمی، ساختمان بیمارستان شهدای عشایر تخریب شود، اما بعد از گذشت یک سال از افتتاح بیمارستان شهید رحیمی، بیمارستان عشایر همچنان به پذیرش و بستری کردن بیماران ادامه میدهد. این روند در شرایطی است که بیماران و همراهان آنها از برخی امکانات، شرایط بهداشتی، عدم رسیدگی پزشک و برخورد برخی پرستاران ناراضی هستند و گلایه میکنند.
فریبا. م، زنی میانسال که میگوید همسرش تصادف کرده و یک هفته در بیمارستان بستری و منتظر عمل است «ما منتظر دکتر هستیم. منتظریم که بگوید بیمار را به اتاق عمل میبرند. اما هر روز بک بهانه میآورند. چندبار آمدند او را به اتاق عمل ببرند. یک بار او را برگرداندند و گفتند رزرو خون نداریم. بار دوم گفتند مشاوره برای عمل انجام نشده است.
یک بار میگویند اتاق عمل آمادگی پذیرش بیمار ندارد. نمیدانم آیا برای یک عمل از قبل آمادگیها و مراحلش را انجام میدهند یا همینطور میآیند بیمار را برمیدارند و میبرند؟» مگر پزشک درخواست مشاوره قبل از عمل و رزرو خون نمیدهد؟ مکثی میکند و میگوید «چرا اما برای بیمار ما دستور نداده بود. پزشک حتی درخواست وسیله و ست برای عمل داده بود که جواب آمد این وسیله مورد تایید وزرات بهداشت نیست اما دکتر دیگر درخواست وسیله نداده بود و ما همچنان منتظر بودیم.
یعنی ما خبر نداشتیم که دیگر پزشک درخواست نداده و همچنان منتظر بودیم. وقتی هم پیگیری کردیم و گفتیم این مریض درد میکشد، گفت برای عمل به من وسیله نمیدهند، بیمار را به تهران ببرید. اما بعد از چند روز دوباره گفتند که یک ست جدید برایش پیدا کردهایم و منتظر عمل باشید.» اینها را میگوید و زیرلب زمزمه میکند: «ندارند… قانون ندارند.. همه چیزشان به هم ریخته است.. این از بیمارانی که جز ناله کردن کاری ندارند و این هم از وضعیت ملاقاتشان.» مگر قرار ملاقاتشان چگونه است؟ زن نگاهی میکند و میگوید: «وقت رفتن نگهبانها بیایید و سری به همینجا بزنید تا متوجه شوید چه قوانینی دارد. از زن و مرد، پیر و جوان همه و همه برای عیادت میآیند. انگار نه اینکه بیمارستان است و قوانینی دارد»
در بروشوری که قوانین و مقررات بیمارستان در آن نوشته شده است، قرار ملاقات را روزهای دوشنبه، چهارشنبه و جمعه هر هفته اعلام کرده اما هرروز و زمانی که نگهبانان ساعت اداری خود را به پایان برده و راهی خانههایشان میشوند، وقت ملاقات برای همراهان شروع میشود و بیمارستان پر میشود از دوست و آشنا و فامیل.
امین خورشیدوند، دانشجوی معماری میگوید: طبق مقررات ملی ساختمان، این بیمارستان جزو ساختمانهای تخریبی محسوب میشود. اما انگار تا اتفاقی رخ ندهد و بلایی سر کسی نیاید قصد تخریب یا تخلیه آن را ندارند» صدای فریادهای پسرجوان توجه ام را جلب میکند. پسرک با پرستارها با تندی حرف میزند. از حرفهایش میفهمم که میخواهد دکتر را ببیند. فریاد پسرک با این جمله تمام میشود: «دوهفته است مریضم را ندیده، از کجا پیدایش کنم؟» پرستاران سعی میکنند جوان را آرام و به پزشک تلفن کنند. در برشور «روند پذیرش، بستری شدن و درمان» این بیمارستان آمده است: در زمان بستری، بیمار به صورت روزانه توسط پزشک معالج ویزیت میشود. اما برخی بیماران از بیتوجهیهای پزشک و ویزیت دیر به دیر شکایت دارند.
آقای جعفری 60 ساله است و میگوید به خاطر بیماریام برای بار هفتم است که به اتاق عمل میروم. او به پایش اشاره میکند و میگوید «آنقدر به زخم پایم توجه نکردند که عفونت کرد. دکتر که پایم را دید گفت چرا پایت اینطور شده؟ گفتم از بیتوجهی شماست. بعد که زخم پایم را فشار داد یک کرم از آن بیرون آمد.» او ادامه میدهد:«پایم زخم بود، نباید آن را میبستند اما پرستار آن را بست و زخم عفونت کرد. وقتی دکتر پایم را دید با پرستار دعوا کرد و گفت این زخم نباید بسته میشد. اما چرا وقتی پرستار زخم را میبست دکتر حضور نداشت؟» همراه آقای جعفری، مردی سیساله است. پایش را تکان میدهد و عصبی است. او میگوید: «هربار که دکتر میخواهد به پدرم سربزند حتما یک روز قبل به مطبش میروم و از او خواهش میکنم که به دیدن پدرم بیاید. در غیر اینصورت سراغی از بیمار خود نمیگیرد.
ایتدای سالن ورودی، اتاق شماره 6. خانمی کنار تخت بیمار ایستاده و آرام صحبت میکند. از لحن حرفهایش میتوان فهمید که او را آرام میکند و از آمدن پزشک میگوید؛ پزشکی که چندروز است بیمارش را ندیده. او به شفقنا میگوید: «بیمار پسرم است. دکتر به او سر نمیزند. پایش شکسته و از او عکس گرفتهاند اما بعد از چندروز دکتر نیامده حتی عکسش را هم ببیند. ما مجبور شدیم عکس را به دکتر دیگری نشان بدهیم که برای عمل تایید کند.»
از برخورد پرستارها که میپرسم مکثی میکند و با صدایی آرام میگوید «نگویید که من این حرفها را گفتهام. اما از برخورد بعضی پرستارها گلایه دارم. هربار از آنها درخواست یا سوالی دارم با تندی رفتار میکنند و جواب سربالا میدهند. من هم بهشان گفتم اگر حوصله ندارید خب این شغل را انتخاب نکنید. بالاخره ما هم گرفتار بیمارهایمان هستیم و وضعیت روحی خوبی نداریم آنها هم که اینطور برخورد میکنند حالمان بدتر میشود.»
برای تمیز کردن اتاقها از سم ضدسوسک استفاده میکنند. این سم فورمالین است. زمان استفاده، بیشتر از 3 با 4 دقیقه نمیتوان در آن فضا ماند چون به چشمها فشار میآید و مضر است. اما در بیمارستان از این سم برای کشتن حشرات استفاده میکنند. شاید بیماری که پایش شکسته بیماری ریوی داشته باشد. آنوقت تکلیف چیست؟»
م .ف از دانشجویان سال آخر پزشکی است. روپوش سفید پزشکی برتن دارد و به یکی از بیمارها سر میزند. وقتی از او سوال میکنم که آیا برای ویزیت بیماران اینجاست؟ میگوید «نه این بیمار معلم دوران مدرسهام بوده و آمدهام حالش را بپرسم.» او درباره مشکل بیمارستان عشایر میگوید «مشکل بیمارستان فقط پول است. فقط یک نفر پزشک on call دارند و او هم محبور است حدود 200 نفر بیمار را ویزیت کند. خودتان تصور کنید چقدر کیفیت کار میتواند پایین بیاید.»
او درباره وضعیت اتاق عمل و مشکلاتی که دارد میگوید «به نظرم پزشکی که بخواهد بیمارش را به اتاق عمل ببرد همان روز میبرد و هیچ بهانهای نمیآورد اما اینجا بیمارانی را میبینیم که به مدت دو یا سه هفته منتظرند تا پزشک آنها را اتاق عمل ببرد. ببینید برای عمل کردن بیمار بهانههای زیادی میآورند اما اگر پزشکی واقعا بخواهد این کار را انجام دهد هیچ کدم از بهانهها برایش معنایی ندارد و بیمار را اینهمه منتظر نمیگذارد.»
او مشکلات دیگری هم برای بیمارستان میشمرد، مشکلاتی که درکشان، اقامتهای چند هفتهای را در بیمارستان میطلبد «یکی از مشکلات این بیمارستان تعداد کم نیروی پزشک است. چون کسی نمیخواهد در شهرستان و شهرهای محروم بماند. اصلا به ظاهر بیمارستان نگاه کنید؛ اینجا تنها بیمارستان تخصصی استان است اما حتی از ظاهرش هم خندهتان میگیرد»
ساختمان بیمارستان، ساختمانی فرسوده است. به اندازهای که هربار کارگرانی در حال تعمیر بخشی از آن هستند و با این حال ترکهای دیوارها همچنان به جای خود باقی میمانند. مهدی.ع از همراهان بیمار است. میگوید «شما ساختمان بیمارستان را یک نگاه بیاندازید. این ساختمان اصلا مناسب بیمارستان نیست. قرار بود با ساخته شدن بیمارستان شهید رحیمی این بیمارستان تخلیه و تخریب شود. اما یک سال از ساخته شدن بیمارستان گذشته است و همچنان بیمارستان عشایر بیمار پذیرش میکند. ببینید این دیوارها چقدر قدیمی است. واقعا این بیمارستان باید بیمار پذیرش کند؟».
معصومه و. میگوید برای ملاقات یکی از اقوام به بیمارستان آمده است و بعد از ملاقات هم زود از آنجا میرود چون معتقد است فضای بیمارستان به شدت آزارش میدهد. «برای تمیز کردن اتاقها از سم ضدسوسک استفاده میکنند. این سم فورمالین است. تاجایی که اطلاع دارم از این سم برای پرورش قارچ استفاده میکنند. زمان استفاده، بیشتر از 3 با 4 دقیقه نمیتوان در آن فضا ماند چون به چشمها فشار میآید و مضر است. اما در بیمارستان از این سم برای کشتن حشرات استفاده میکنند. شاید بیماری که پایش شکسته بیماری ریوی داشته باشد. آنوقت تکلیف چیست؟»
خانمی که فرزند پنج سالهاش در بیمارستان بستری است به حرفهایمان گوش میکند. انگار که لازم بداند در بحث شرکت کند و حرف دلش را بزند، میگوید «ملحفهها را هم خیلی دیر تعویض میکنند. هرروز برای ملحفه تمیز به خدمتکاران مراجعه میکنم اما هربار میگویند ملحفهها را شستهایم و ملحفه تازه نداریم.»
مادر سیاوش. م از دیگر بیماران این بیمارستان است او اما به شفقنا میگوید: «از وضع بهداشتی راضی هستم و روزانه ملحفهها را تعویض میکنند و در صورت امکان لباس تعویض بیمار هم به ما میدهند. تنها مشکلم انتظار برای عمل شدن پسرم است. گفتهاند چند روز باید منتظر باشید تا اتاق عمل آماده شود، اما پسرم تحمل درد را ندارد.».
خانم لطیفی، سرپرست خدمتکاران میگوید «من این حرفها را نمیپذیرم. چون هرروز ملحفهها را عوض میکنیم و قبول ندارم که کسی از تعویض دیر ملحفهها شکایت کند. من مرتب به بیماران و تختها رسیدگی میکنم و مراقب اوضاع هستم».
مشکلات بیمارستان از نگاه همراهان متفاوت است اما زیاد. مشکلاتی که شاید از یک بیمارستان دولتی آن هم وابسته به سازمانی چون وزارت علوم انتظار نمیرود. مهوش. ش از همراهان بیمار است، از لحظه ورود من به بیمارستان حضور داشته و شاهد گفتوگوهایم با افراد بوده است، میگوید: من تصور میکنم بخش عمدهای از این مشکلات به طرح جامع بیمه سلامت برمیگردد. چون این طرح به طور کامل جا نیفتاده است و امکانات به موقع به بیمارستانها نمیرسد اما اگر بیماری مشکلش فوری باشد تکلیف چیست؟ مردی که همراهش است در حالی که سرش را تکان میدهد میگوید: به نظرم ایرادهای اساسی از سه چیز است اول اینکه طرح سلامت جا نیفتاده و دوم زیرمیزی گرفتن پزشکان و در آخر ساختمان کهنه بیمارستان. تا این سه مورد حل نشود چیزی هم پیش نخواهد رفت و هر تلاشی بیهوده است.
ورودی بخش شکستگی مردان سمت چپ سرویس بهداشتی است با یک سطل بزرگ که بوی نامطبوعی را در فضا پخش کرده است. سه اتاقک به عنوان دستشویی وجود دارد که جواب تعداد زیاد افراد مراجعه کننده را نمیدهد.همچنین وجود موشهایی که در دستشویی لانه کردهاند و عبورو مرورش اگر بیشتر از آدمهای اطراف نباشد، کمتر هم نیست. علی ع. از بیماران این بخش است. او میگوید: «من از ترس کثیف بودن سرویسهای بهداشتی از انها استفاده نمیگنم و برای هربار دستشویی رفتن دردسر دارم. چرا فضای بیمارستان تا این حد باید کثیف باشد؟ این خود ناقل بیماریست. اصلا از کجا معلوم که در این مدت بیماریهای دیگری نگرفته باشم؟»
ایرادهای اساسی از سه چیز است اول اینکه طرح سلامت جا نیفتاده و دوم زیرمیزی گرفتن پزشکان و در آخر ساختمان کهنه بیمارستان. تا این سه مورد حل نشود چیزی هم پیش نخواهد رفت و هر تلاشی بیهوده است.مریم، یکی از دانشجویان پزشکی است.
او نیز مانند همکاران خود از کمبود نیروی انسانی در بیمارستان میگوید و با همکاران خود همعقیده است. از دیدگاه او «دانشجویان پزشکی بعد از اتمام تحصیل اگر به میل و اجازه خودشان باشد هیچوقت در مناطق محروم نمیمانند» او به شفقنا میگوید: «ببینید مشکلات بیمارستان بسیار زیاد است. فقط نمیتوان به یک بخش اکتفا کرد و مشکلاتش را شمرد. تمامی بخش ها مشکلاتی دارند. بخشهای ICU و CCU این بیمارستان با مشکلات متعددی و بیشتری نسبت به سایر بخش ها نظیر: کمبود فضا، فرسوده بودن ساختمان، تهویه هوا، نبود امکانات رفاهی برای همراهان، وجود حیوانات موذی، کمبود نیروهای خدماتی و غیره دست و پنجه نرم کند».
سایت خبری سفیر افلاک، از جمله سایتهای فعال در حوزه مطبوعات استان لرستان، درباره این بیمارستان مینویسد: تعداد کم نیروهای خدماتی خانم بخش سی سی یو بیمارستان عشایر باعث شده که نیروهای خدماتی آقایان کار بهداشتی بیماران خانم را انجام می دهند و یا بلعکس.» این سایت در ادامه به دیگر مشکلات این بیمارستان اشاره میکند«از دیگر معضلات دیگر بخش سی سی یو و آی سی یو بیمارستان شهدای عشایر، کمبود پرسنل بخش خدماتی است. به طوری که در بعضی ساعات به دلیلی نبود نیروی خدماتی خانم، نیروهای خدماتی آقایان کار بهداشتی بیماران خانم را انجام می دهند و یا بلعکس.این در حالی است که می بایست نیرهای خدماتی خانم و آقا در تمامی 24 ساعت حضور داشته باشند.»
سایت خبری سینانیوز هم در خبری از درگیری بین مردم و نگهبانان این بیمارستان خبر میدهد. در این خبر آمده است که نگهبانان بدون دلیل درهای بیمارستان را بستهاند و به افراد اجازه ملاقات ندادهاند، و این باعث درگیری میان مردم و نگهبانان شده؛ البته مسئولان بیمارستان هیچ توضیحی در این باره به مردم ندادهاند.
اما به تازگی سرپرست دانشگاه علوم پزشکی لرستان گفته است: بیمارستان شهدای عشایر خرم آباد که ویترین و آینه تمام نمای دانشگاهست، وضعیت مساعدی ندارد و باید با همت عمومی و همدلی، هرچه زودتر آن را درست کنیم.
به گزارش ایسنا، دکتر کوروش ساکی در بازدید از مرکز آموزشی درمانی شهدای عشایر خرم آباد با انتقاد از ساختار فیزیکی اورژانس و نامناسب بودن چیدمان فضای فیزیکی اتاق عمل سرپایی و اتاق CPR این بخش بر اصلاح عاجل فضای اورژانس در شأن مردم استان تاکید کرد. سرپرست دانشگاه علوم پزشکی لرستان با انتقاد شدید از عدم مراجعه متخصصین ارتوپدی و عدم توجه به مردم حادثه دیده و نیازمند به خدمات ارتوپدی اظهار کرد: برخلاف تصور ارتوپدی اورژانسی ترین موارد را داشته و هرچه زودتر و به هر شکل ممکن مشکل مردم در این زمینه باید حل شود.
دکتر ساکی گفت: اگر میخواهیم خدمات ما مورد رضایت مردم قرار گیرد باید اولین انتقادگر از خدمات درمانی، خودمان باشیم و با برنامهریزی عقب ماندگیهای موجود را اصلاح و در این راستا افراد با تجربه و با عملکرد بهتر که دارای برنامه هستند در مصدر امور قرار گیرند.
پایگاه خبری شفقنا علی رغم پی گیری های مکرر برای انجام مصاحبه با مسولان بیمارستان، موفق به انجام این گفت وگو ها نشد و لذا آماده دریافت هر گونه نظرات و دیدگاه های مسولان بیمارستان عشایر خرم آباد هستیم.