به گزارش «تابناک»، مطابق با آمارهای رسمی در سال 2013، 108 خبرنگار کشته شدند که پس از سوریه با آمار کشته شدن 15 خبرنگار، به ترتیب عراق (13 خبرنگار)، پاکستان (10 خبرنگار)، فیلیپین (10 خبرنگار)، هند (10 خبرنگار)، سومالی (7 خبرنگار) و مصر (6 خبرنگار) قرار داشتند، هرچند آمارهای دیگری نیز از اعداد بزرگ‌تری حکایت دارد که اتفاقاً خبرنگاران مستقل در آنها جای دارند.
با این اوصاف می‌توان سوریه را در چند سال اخیر، خطرناک‌ترین نقطه جغرافیایی برای خبرنگاران به خصوص خبرنگاران مستقل قلمداد کرد. محمدتاجیک جزو معدود عکاسان مستقل کشورمان است که توانست پس از بالکان و افغانستان ثبت تصاویرِ جنگ سوریه را نیز تجربه کند. او جزو معدود شاهدان عینی از جنگ ارتش سوریه با معارضان سوری از جمله تکفیری‌ها است.
این عکاسان بین المللی کشورمان در گفت و گو با «تابناک» درباره جنگ در سوریه به عنوان بزرگ‌ترین جنگ شهری تاریخ گفت: شاید بتوان گفت اولین جنگ شهری با این مختصات و در این ابعاد بود و تجربه بسیار دشوار و پیچیده‌ای است. فاصله‌ها آنقدر نامشخص و نزدیک بود که گاهی در میانه جنگ متوجه می‌شدم که از خط معارضین عبور کردم و 500 متری به داخل مواضع‌شان رفته‌ام و حال در وسط‌شان هستم. در چنین موقعیتی می‌توان با مرگ همنفس شد و شرایط بی‌نظیری را برای ثبت لحظات تکرار ناشدنی هر جنگ تجربه کرد.
وی یکی از تجربیات مرگ آور عکاسی جنگ شهری در سوریه چنین تشریح کرد: در راشدین 5 نیز جایی می‌رفتیم که به یک باره ستون نظامی ارتش به سمت راست حرکت کرد و من در وسط ماندم و نتوانستم به موقع به سمت راست بروم. در همین لحظات به یک باره «تیربار 23» معارضین که در طبقه هشتم یکی از ساختمان‌ها بود و با آن مشابه تک تیرانداز، نفر می‌زدند، شروع به شلیک سمت من کرد و خوشبختانه لوله سلاحش آنقدر پایین نمی‌آمد که بتواند کامل شعاع جغرافیایی که بودم را پوشش دهد. بعد از یکی دو انفجار نزدیک من و چند نفر از بچه های ارتش، زخمی (مختصر) شدم و به عقبه برگشتم.
تاجیک با اشاره به آنکه شخصاً شبه نظامی‌هایی از 16 کشور را در حال جنگ با ارتش سوریه دیده، بر حضور نیروهای دارای تجربه جنگ‌های شهری و مسلط به سلا‌ح‌های مختلف از جمله تک تیرانداز در میان تکفیری‌ها خبر داد و گفت: باید برای چنین نوع عکاسی ریسک بالایی کرد که با مرگ فاصله ندارد. در اکثر مناطق معمولاً تک تیراندازان ماهری از چچن آورده بودند و غالبا هم نیروهای ارتش مورد اصابت دقیق قرار میگرفتند اما آیا این دلیل قانع کننده‌ای است که عکاس به صحنه نبرد نزدیک نشود؟ فکر نمی‌کنم.
این عکاس ایرانی صحنه جنگی شهری را به لحاظ ترکیب دو طرف جنگ نیز پیچیده قلمداد می‌کند و متذکر می‌شود: به دلیل تشکلهای بومی معارضین، گاهی
چندین نفر از افراد خانواده یا یک فامیل در دو جبهه مقابل هم بودند. یک روز صبح در
یکی از مناطق، با یکی از تیربارچی‌ها به نام ابوعدنان مواجه شدم که در فاصله بسیار
کم مقابل ساختمانی موضع گرفته بود .از او پرسیدم که چرا علی رغم قابل
تشخیص بودن معارضن شلیک نمی‌کند که ابوعندنان گفت: «الان برادرم پست می‌دهد و او
را نمی‌کشم. منتظرم پست اش عوض شود»
تاجیک در پاسخ به این پرسش «تابناک» که چرا «تصویری که عکاسان مطرح جهان از جنگ سوریه نمایش دادند، بیشتر متمرکز بر جبهه مخالفان اسد بود و موقعیت آنها را نیز در اکثر اوقات برتر نشان می‌داد؟» گفت: این اتفاقات سه دلیل دارد. نخست اینکه مخالفان اسد بهترین عکاسان دنیا را دعوت کردند و در حال حاضر بهترین عکس‌های رسانه ها از سوریه است. همچنین چند شبکه از جمله الجزیره و العربیه به صورت مداوم برای آنها کار تبلیغاتی می‌کند و اسد در سطح بین الملل و حتی در فضای کشورهای عربی، رسانه بزرگی در اختیار ندارد. دلیل دوم همتراز بودن دو طرف در
بسیاری از میادین نبرد است… .