تلسکوپ جیمز وب بزرگترین و قوی‌ترین تلسکوپ فضایی است که در سال ۲۰۱۸ ماموریت خود را در حالی آغاز می‌کند که می‌تواند اطلاعات بسیار خوبی در رابطه با سیارات تازه کشف شده که ناسا از آن ها رونمایی کرد ، برای ما زمینی ها ارسال کند . در ادامه با میهن پست همراه شوید.
همانطور که می دانید خبر کشف هفت سیاره که در فاصله حدود ۴۰ سال نوری از زمین فاصله دارند در عرصه فضا بسیار تاثیرگذار و مهم به شمار می‌رود چرا که فاصله این سیارات تا زمین بر حسب کیلومتر چیزی در حدود ۳۶۹ هزار میلیارد کیلومتر است و در حال حاضر سفر به آن ها بسیار مشکل است به همین دلیل باید منتظر اخبار دست اول و دقیق تری از این سیارات از طرف جانشین تلسکوپ هابل یعنی تلسکوپ فضایی جیمز وب باشیم.
تلسکوپ فضایی جیمز وب James Webb Space Telescope یک تلسکوپ فضایی بسیار پیشرفته است که پس از ساخته شدن بزرگترین تلسکوپ فضایی جهان محسوب می‌شود. جیمز وب قرار است که وضوح و حساسیت بی‌سابقه‌ای را با استفاده از طول موج بلند (نارنجی-قرمز) نور مرئی، و از طریق مادون قرمز نزدیک به اواسط مادون قرمز (۰٫۶–۲۷ میکرومتر)، را ارائه دهد. این تلسکوپ با همکاری سازمان‌های فضایی ناسا و اسا در حال ساخت است. تلسکوپ جیمز وب که یک ابزار جانشین برای تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ فضایی اسپیتزر است قرار است تا سال ۲۰۱۸ تکمیل گردد و به وسیلهٔ موشک آریان ۵ به فضا پرتاب شود.
ساخت این تلسکوپ حدود ۲۰ سال طول کشیده است و ابعاد آن هم‌اندازه یک زمین تنیس است. میزان قدرت و حساسیت این تلسکوپ نسبت به هابل واقعا مثال‌زدنی است به طوریکه می‌تواند نور یک کرم شب‌تاب را از فاصله یک میلیون کیلومتری تشخیص دهد!
آدام برگسر از منجمان دانشگاه کالیفرنیا سن دیه‌گو درباره ماموریت‌های جیمز وب گفته:
به نظر من ستاره تراپیست-۱(ستاره منظومه جدید کشف شده) یکی از مهمترین اهداف مورد نظر تلسکوپ جیمز وب خواهد بود که البته شناسایی جو سیارات فراخورشیدی در منظومه تراپیست -۱ یکی از اقدامات اولیه در راستای شناخت هرچه بیشتر آن هاست و به همین دلیل جیمز وب باید خود را برای کاری بزرگ آماده کند و فراموش نشود که یکی از مشکلاتی که در شناسایی این سیارت وجود دارد نور شدید و کورکننده ستاره مرکزی این منظومه است. اگر چه تراپیست-۱ ستاره‌ای کم‌نور و هم‌اندازه مشتری است اما نور آن هنوز هم کار را برای شناسایی مستقیم این سیارات مشکل می‌کند اگر چه ما مجبوریم از روش بررسی جابجایی برای این سیارات استفاده کنیم تا بتوانیم خواص آنها را بررسی کنیم.
روش جابجایی این گونه عمل می‌کند که در زمان عبور سیاره از جلو ستاره اصلی منظومه نور آن دچار تغییراتی می‌شود که می‌توان به خواص آن سیاره پی برد.
بنابراین برای بررسی وجود آب مایع در این سیارات ما باید میزان وزش بادهای مغناطیسی را از ستاره تراپیست-۱ بررسی کنیم تا ببینیم میزان آن ها چقدر است.
با این حال جواب تمام این سوالات و مهمترین سوال ما که آیا حیات در این سیارات وجود دارد یا نه به اطلاعاتی که جیمز وب برای ما می‌فرستد بستگی دارد.
منبع newatlas
