به گزارش میهن پست – محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه کشورمان در مراسم اختتامیه «جهان علیه خشونت و افراطیگرایی» با اشاره به چند نکته در مورد افراط و خشونت، بیان کرد: خشونت و افراط پدیدهای چند وجهی، چند سطحی و چند علتی است. همانگونه که تقلیلگرایی در سهم خشونت و افراط گمراهکننده است، به همان میزان تقلیلگرایی در مبارزه با این پدیده خطرناک و دارای تبعات بسیار وخیم است.
به نقل از مهر ، ظریف گفت: افراط و خشونت پدیده جدیدی نیست و به صور و اشکال مختلف در زندگی بشر وجود داشته است. آنچه که در این خصوص جدید است، قالبهای نوینی از افراط و خشونت است که ایدئولوژی و تکنولوژی را به هم پیوند زده و از این طریق نسل را به تعبیر قرآن به نابودی میکشد.
وزیر امور خارجه ادامه داد: افراط و خشونت به صورت ابزار و وسیله برای پیشبرد اهداف فردی و جناحی توسط بازیگران سیاسی مخصوصا در منطقهای که ما در آن زندگی میکنیم، مورد استفاده قرار میگیرد.
وی با اشاره به چگونگی رابطه بین افراط و خشونت در روابط بینالمللی، سیاست خارجی و دیپلماسی، سه گذاره قابل طرح را مطرح کرده و اظهار داشت: افراط و خشونت در روابط بینالمللی کنونی حتما یک ضرورت محتوم و غیرقابل اجتناب نیست، بلکه صرفا نتیجه نگرشها و سیاستهای نادرست است. به عبارت دیگر خشونت و افراط کنونی در منطقه و جهان برآیند عوامل ذهنی و عملی است.
ظریف تصریح کرد: هیچ منطقهای مانند منطقه ما یعنی خاورمیانه، شمال آفریقا و غرب آسیا در چند دهه گذشته هدف افراط و خشونت نبوده است اما تجمیع و تمرکز خشونت و افراط در این منطقه پدیده ذاتی و ساختاری نیست، بلکه عارضی است و قابل کنترل، مدیریت و ریشهکنی است.
وزیر امور خارجه بیان کرد: وظیفهای که فراروی همه اعضای جامعه بینالمللی به طور عام و بازیگران منطقه قرار دارد، مقابله با افراط و خشونت از طریق شناسایی آن به عنوان عامل اصلی تهدید، صلح، آرامش و ثبات است و چنین مبارزهای نیازمند درک دقیق از گوشهها و عوامل شکلدهنده این پدیده خطرناک و تحول در ذهنیت در خصوص چگونگی آن و دگرگونی در سیاستگذاری است.
وی گفت: افراط و خشونت در روابط بینالملل در خلاء اتفاق نمیافتد و نتیجه فعل و انفعالات گوناگون برگرفته از ریشههای مختلف است.
ظریف با اشاره به اینکه ریشهها به دو دسته تقسیم میشوند، اظهار داشت: اهمیت ریشههای ذهنی غیرقابل تردید است. ابتدا جنگها در اذهان آغاز میشود و دشمنهراسی، دشمنبینیها برگرفته از برتریطلبیهایی است که ریشههای ذهنی مانند برتری نژادی، طبقاتی، قومی و نظایر آنها را دارد. متقابلا صلح و دوستی نیز از ذهن شروع میشود و ریشه افراط و خشونت را باید ابتدا در اذهان جستجو کرد.
وی گفت: برخی نظریهپردازیهایی که در روابط بینالملل صورت میگیرد نیز افراط و خشونت را ترویج میکند. نظریههایی که هژمونیطلب و حذفگرا و در پی بازیهای برد ـ باخت هستند که شامل برخی پردازشهای رئالیستی میشوند و در نهایت و عملا به مروجهای ذهنی خشونت و افراط تبدیل میشود.
وزیر امور خارجه بیان کرد: افکار برنارد لوییس به عنوان پدرخوانده محافظهکاران جدید که میگفت «باید خاورمیانه را با زور نظامی دگرگون ساخت»، بیتردید یکی از اصلیترین دلایل لشکرکشی آمریکا در دوره بوش به خاورمیانه است.
ظریف تاکید کرد: علاوه بر عوامل ضمنی، عوامل عینی را نیز باید مد نظر داشت؛ اشغال، سرکوب، نقض حقوق اولیه انسانی، توسعه طلبی، استعمار، استکبار، تجاوز خارجی و گونههای خشونت ساختاری همچون فقر، بیعدالتی، عقبماندگی و تحریم نه تنها ذاتا خشونتآمیزند، بلکه مروج خشونت نیز هستند.
وی ادامه داد: آنچه در روابط بینالملل جدید باید مورد توجه قرار گیرد، خشونت با چهرهای نرم در ظاهر است. مداخلاتی که به عنوان دفاع از حقوق بشر در ظاهر ولی به منظور دستیابی به اهداف استراتژیک در باطن است، از این زمرهاند. کمتر جایی مانند سوریه و عراق قربانی این دوگانگی هستند.
وزیر امور خارجه با اشاره به خشونت در منطقه، گفت: کمتر منطقهای در روابط بینالملل امروز مانند منطقه ما خشن شده و گرایشهای افراطی در آن رو به افزایش گذاشته است اما اینها ذاتی منطقه نیستند، همه عارضیاند و از اشغال فلسطین تا اشغال نظامی افغانستان در سال ۱۳۵۸ و حمله نظامی به عراق در سال ۱۳۸۲ خشونت و افراط به این منطقه تزریق شده است.
ظریف ادامه داد: آنچه رژیم صهیونیستی در هفت دهه گذشته انجام داده است، به تزریق خشونت به این منطقه دامن زده که سایه سنگین و پایدار عوامل فرامنطقهای نیز در آن به روشنی وجود دارد. در دوران جنگ سرد و رقابتهای شرق و غرب، اشغال نظامی افغانستان، نقطه عطفی است که خشونت را در این منطقه قالب جدیدی داده است، ولی تحولات غربی، نظام بین المللی که با تکثر بازیگران محلی، فراملی و منطقهای همراه بود. تعداد تزریقکنندگان به خشونت و افراط در این منطقه را افزایش داده است.
وزیر امور خارجه تاکید کرد: تحولات سه سال گذشته مخصوصا تزریق خشونت و افراط به دو سرزمین سوریه و عراق چیزی جز همپوشانی مناطق منطقهای و بینالمللی در استفاده ابزاری از خشونت و افراط نیست.
