جایگاه تعریفی سازمان صدا و سیما برای برنامه های معرفت زای دینی چیست؟/ صدا و سیما و تبلیغ دینی

اول تیرماه به مناسبت صدور فرمان تشکیل سازمان تبلیغات اسلامی در سال 1360 از طرف امام خمینی(ره)، در تقویم فرهنگی ایران اسلامی بنام روز ” تبلیغ و اطلاع رسانی دینی” عنوان گرفته است. در عصر انفجار اطلاعات و رشد روزافزون شیوه ها و ابزارهای اطلاع رسانی، همچنان صداوسیما(رادیو و تلویزیون) به عنوان ابزارهای برتر اطلاع رسانی در کشور مطرح بوده و دارای بیشترین مخاطب از نظرعددی و وسعت پوشش جغرافیایی می باشد .

به بهانه “روز تبلیغ و اطلاع رسانی”، مروری می کنیم بر توصیه های مقام معظم رهبری به مسئولان صدا و سیما در مناسبتهای گوناگون که با عنایت به اینکه صدا و سیما جزو نهادهای تحت نظارت مستقیم رهبری می باشد، امید است مسئولان بلندپایه سازمان، روسای شبکه های مختلف، تهیه کننده ها و برنامه ریزان و کارگردانان این سازمان، موارد گلچین شده از بیانات رهبری را سرلوحه عمل خویش قرارداده و شاهد تحولی شگرف در برنامه های سمعی و بصری این سازمان باشیم.

1)وظیفه صدا و سیما در باب تبلیغ دین:

آموزش عمومی و ایجاد رشد فکری و فرهنگی و سیاسی و تبیین اسلام
ارتقاء معرفت دینی و ایمان دینی
متدین سازی عمیق مستمعان(دینی شدن مردم)
پخش و انعکاس مفاهیم و معارف حقیقی اسلام
زدودن غبار غربت و انزوا از چهره ی مفاهیم عمیق اسلام و حقایق درخشان قرآن
شبهه زدا بودن به جای شبهه زا بودن
مقابله با توطئه های تبلیغاتی و داشتن حالت تهاجمی در برابر فرهنگ و هنر و اندیشه تحمیلی و بیگانه
دانشگاهی برای تدریس اصول اسلام انقلابی(مدرسی گسترده برای طرح حقایق اسلام ناب محمدی و معارف اهل بیت به گونه ای اصیل و صحیح)
برنامه ریزی هوشمندانه و سرمایه گذاری دقیق

2)شیوه های تبلیغ دینی صدا و سیما:

همه شیوه های رایج تبلیغ تماما در خدمت اهداف انقلاب و اسلام
استفاده از بهترین شیوه ها و بلیغ ترین زبان ها
بهره گیری از هنر اصیل و سالم
تبلیغ متین و حساب شده و دقیق
عدم کلیشه ای بودن تبلیغ
تبلیغ مناسب برای همه سطوح نخبگان و متوسط و پایین و سطح کودکان

3) صدا و سیما و قرآن:

رعایت ضوابط در بیان آیات و گویش ترجمه و نظم نوشتاری و ارائه آن
استفاده از بهترین تلاوت ها

4) صدا و سیما و ائمه:

ضعف فراوان برنامه های رسانه ای در باب زندگی ائمه(ع)
تلاش برای نزدیک کردن مردم به جایگاه امامت
عدم استفاده از جنبه مصیبت و غم و روضه خوانی در برنامه های اعیاد اهل بیت(ع)
بیان مناقب و معجزات ائمه (ع) (معجزات قابل قبول و قابل فهم)
بیان تاریخ تحلیلی اسلام توسط متخصصین و اهل کار

5) صدا و سیما و احکام :

طرح احکام بدون حواشی که برداشت غلط را به بار آورد .

6)صدا و سیما و حجاب :

رعایت ارتباط زن و مرد در مکالمات و محاورات
تاثیر منفی فیلم های غربی در باب حجاب

7) صدا و سیما و سخنرانی ها :

نه هر سخنرانی آن آدم ِحسابی، بلکه سخنرانی به دردخور صدا و سیما
حذف زواید مصاحبه ها و ارائه لب مطلب

8) صدا و سیما و عرفان:

طرح عرفان واقعی با استفاده از داستانها و کلمات بزرگان واقعا عارف و اهل معنا
بیان جمله ای گیرا به زبانی ساده
عدم لفاظی کردن و ملکوت را به جبروت بستن

9) صدا و سیما و اذان :

استفاده از اذان هایی از دل کنده شده
استفاده از اذان گلدسته ای نه استودیویی
تولید اذان رسمی و قابل پخش در دنیا (اذان استاندارد)

10) صدا و سیما و ماه مبارک رمضان:

نیازمند برنامه ریزی قوی
استفاده از برنامه هایی که دل مردم را نرم میکند در سحرهای ماه مبارک
تنظیم خوب برنامه سحر ماه مبارک
استفاده از صدای خوب و باحال در اجرای دعای سحر
لزوم دقت در قرائت دعا و قطع و وصل درست و معنایی جملات

11) صدا و سیما و همکاری نهادهای دیگر :

لزوم همکاری حوزه در گروه معارف اسلامی
لزوم سرازیر شدن تمام ذخیره فرهنگی معنوی دینی
استفاده از کارشناسان دقیق و روشنفکر و روشن بین مذهبی و دینی

بیانات فوق گلچینی بود از دغدغه ها و رهنمودهای مقام معظم رهبری در باب تبلیغ دینی در صدا و سیما که در مجموعه “اندیشه های راهبردی 4” با عنوان “تبلیغ دینی” از طرف دبیرخانه شورای عالی انقلاب فرهنگی عرضه شده است .

صدا و سیمای جمهوری اسلامی در چندساله اخیر و در دوران مدیریت مهندس ضرغامی، تلاش قابل تحسینی در باب رشد تبلیغ نمادهای دینی در صدا و سیما انجام داده است ، که نسبت به دوره های قبل بسیار چشمگیر است . “صلوات بر محمد و آل محمد در آغاز تمامی برنامه های خبری – نصب بنر گوشه تصویر در اعیاد و ایام سوگواری- تغییر حالت واضح برنامه ها در اعیاد و ایام عزاداری- پخش مستقیم برخی برنامه های مذهبی از جمله عزاداری در ایام محرم – تغییر شیوه در اعلام زمان اذان و سراسری بودن آن در تمامی شبکه ها- نمایش نماز جماعت بعد از اذان – استفاده از آیات قرآن به شیوه ای نو به صورت میان برنامه – پخش صلوات خاصه امام رضا(ع) در راس ساعت 8 صبح – اعلام ذکر روز و حدیث قبل از بخشهای خبری برخی شبکه ها” از جمله برنامه های تقریبا روزانه است که صدا و سیما برای تبلیغ مباحث دینی از آنها بهره می گیرد .

آنچه در دوره جدید بازهم نمود بیشتری یافت این بود که یکسویه نگری در مباحث دینی در بخش معرفت زایی از مباحث عرفانی و فلسفی به گستره معارف اهل بیتی و تاریخی نیز تغییر یافته و قدمهای مبارکی در این عرصه برداشته شد.

ولیکن از مسئولین محترم صدا و سیما خواهانیم در باب سوالات زیر اندیشه مجددی نمایند:

جایگاه تعریفی سازمان برای برنامه های معرفت زای دینی چیست؟ آیا همچنان بایستی چشم امیدمان به برنامه “درسهایی از قرآن” باشد؟
ملاک صدا و سیما در انتخاب سخنرانی ها و مهمانان برنامه های مذهبی کدام است؟ آیا به فکر مسموم نبودن غذای روحی مخاطبین هستیم؟
جایگاه مناظرات و مباحثات دینی در صدا و سیما چگونه تعریف می شود؟ چرا امکان پاسخگویی در باب برخی مسائل مطروحه در صدا و سیما برای متخصصین فراهم نمی گردد؟
سیاست سازمان درباب دغدغه شدید مراجع در مورد ترویج بدحجابی و اسراف در برنامه های سیما چیست؟
برنامه های سازمان برای آموزش احکام از دوره کودکی و نوجوانی بااستفاده از شیوه های نوین آموزشی و امکانات انیمیشنی کدام می باشد؟ چرا راحت شعر و سرود و موزیک را در ذهن مخاطب حک می نماییم، اما از آموزش احکام اجتناب می ورزیم؟
سازمان برای تولید برنامه های فاخر تبلیغی بازمان کوتاه چه تصمیمی دارد ؟ آیا به تبلیغ مذهبی در کوتاه ترین زمان و بهترین شکل توجهی می شود؟
جایگاه معارف والای اخلاق اسلامی در برنامه های صدا و سیما کدام است ؟ آیا نمی توان به سمت اخلاق عملی و تبلیغ آن در جامعه حرکت کرد؟
صدا و سیما در باب ارتباط مستقیم و مرتب مراجع تقلید و حوزه های علمیه با مردم چه قدمهایی را برداشته است؟ آیا مراجع به اندازه برخی کارشناسان در سازمان مقرب نیستند؟ آیا نیازی به شبکه معارف در سیما احساس نمی شود؟
چرا خبری از معرفی کتب دینی و نشریات مذهبی در صدا وسیما و تبلیغ شایسته آنها نیست؟
علت عدم دعوت از نویسندگان بزرگ معارف مذهبی به صدا و سیما و ایجاد ارتباط آنها با مخاطبین چیست؟
علت کم کاری در اعیاد مذهبی در باب تولید برنامه های متنوع و غنی در صدا و سیما چیست؟ چرا کسالت آورترین برنامه های صدا و سیما در اعیاد مذهبی نمود پیدا می کنند؟
متولیان مذهبی سازمان را کدام گروه از کارشناسان می باشند؟ چرا حوزه های علمیه ما از تغذیه این بخش از سازمان محجور نگه داشته شده اند؟