سرهنگ سید تیمور حسینی که به تازگی ریاست پلیس راهنمایی و رانندگی تهران بزرگ را عهده‌دار شده، از طرحی خبر می‌دهد که ظاهرا کاهش مشکلات ترافیک شهری را هدف قرار داده اما به شکلی عجیب، بار زحمات آن بر دوش شهروندان گذاشته شده است!
به گزارش «تابناک»، پیرو تغییرات در قوانین راهنمایی و رانندگی و افزایش جرایم تخلفات این عرصه که اثر مثبتی بر آمار تصادفات جاده ای در کشورمان گذاشته و موجبات کاهش مرگ و میر مرتبط با این رویدادها را به همراه داشته است، شنیده ها حکایت از آن دارد که گویی ایجاد محدودیت و تشدید مجازات ها به یگانه اصل غیر قابل انکار نزد تصمیم گیران این عرصه در آمده است.
در تازه ترین تصمیم ها در این باره، رئیس پلیس راهور تهران در گفت‌وگو با مهر از طرح کاهش سرعت در بزرگراه های پایتخت خبر داد و گفت: ـچندی قبل اعلام کردیم که سرعت باید در بزرگراه های شرقی غربی نیز کاهش پیدا کند و با اتفاق نظری که با شهرداری داریم حداکثر سرعت در تمامی بزرگراه های تهران به 80 کیلومتر در ساعت کاهش پیدا می‌کند.»
وی که به نوعی قاطعانه از این کاهش خبر داده بود، در ادامه تلویحا به در دست بررسی بودن این موضوع اشاره کرد و افزود: «جلسات هماهنگی این موضوع تشکیل شده است و نظر ما این است که حداکثر سرعت تمام بزرگراه‌های پایتخت باید 80 کیلومتر در ساعت باشد؛ البته در نقاطی ممکن است به اقتضای شرایط این سرعت کمتر از حداکثر تعیین شود. به نظر من سرعت 100 کیلومتر در ساعت برای معابر درون شهری زیاد است.»
با اندکی توجه به اظهار نظر این مقام در خواهیم یافت که شاید اطمینان وی به اجرای این طرح محدود کننده، ناشی از دو عامل و متکی به آمار خوش پلیس راهور در اجرای سایر طرح های محدود کننده ی پیش از این باشد.
از یکسو رئیس پلیس به صراحت از نظر خود برای زیاد بودن سرعت صد کیلومتر در معابر شهری سخن می‌گوید و از سوی دیگر از نظر مساعد شهرداری برای این اقدام خبر می‌دهد تا با اتکا به آمار درخشانی که از تردد با سرعت پایین در امثال تونل توحید و پل صدر رقم خورده و حتی پیش از آن، اقدامات محدود کننده پلیس راهور در سطح کشور به همراه داشته، این تصور دور از ذهن نباشد که سایرین هم با چنین ایده ای همراه شده و به زودی چنین طرحی اعمال شود؛ آما آیا چنین اقدامی مورد رضایت رانندگان و شهروندان هم خواهد بود؟پاسخ به این سوال به جهاتی چندان دشوار نیست، به ویژه آنکه بدانیم اعمال محدودیت سرعت یعنی افزایش جریمه که در تخلفی مانند تجاوز از سرعت مجاز، عدد سنگینی هم به شمار می‌آید. کافی است تصور کنیم با اجرای چنین طرحی، چه تعداد از شهروندان به رسم عادت از سرعت مجاز جدید (که بیست کیلومتر کاهش یافته) تجاوز خواهند کرد و به ازای آن می‌بایست متحمل جرایم سنگینی شوند.
اگر به این مهم، تجهیز بیشتر بزرگراه های پایتخت به دوربین های کنترل کننده را بیفزاییم که بار حضور فیزیکی را از دوش پلیس برداشته، درخواهیم یافت که با اجرای این طرح، در مقابل افزایش سهم رانندگان از رعایت قوانین، پلیس، شهرداری و هیچ نهاد دیگری لازم نیست که اقدام جدیدی انجام دهند، در حالی که درآمدشان از محل دریافت جریمه های راهنمایی و رانندگی صعودی چشمگیر خواهد یافت!
شاید همین فاکتور برای نارضایتی بسیاری از مالکان وسایل نقلیه در تهران از اعمال این قانون جدید کافی به نظر برسد اما ماجرا به اینجا ختم نشده و به این فاکتور نامطلوب، گرته برداری بی چون و چرای قوانین اعمال شده در پایتخت در بسیاری شهرهای دیگر را هم می‌توان افزود تا حجم نارضایتی فراتر از شهروندان تهرانی بروز و نمود بیابد.
این در حالی است که هنوز چرایی اتخاذ چنین تصمیمی بیان نشده و علاوه بر آن، معلوم نیست که چگونه مشکلات بزرگ حاکم بر ترافیک کلانشهری چون تهران نادیده مانده و هیچ تلاشی برای رفع و رجوع آنها صورت نگرفته، تنها راهکار مسئولان برای بهبود ترافیک شهری، در قالب اعمال محدودیت بر شهروندان بروز و ظهور می‌یابد؟
آیا می‌شود سهم اندک حمل و نقل عمومی را در مشکلات ترافیکی تهران ندید گرفت، بر مشکلات بزرگ معابر این کلانشهر و توسعه نیافتگی شدید آن چشم بست، مشکلات حاکم بر صنعت خودروسازی و تاثیر شدید آن بر تصادفات و آمار ناشی از آن را ندید، عدم حضور به موقع و موثر پلیس در برخی گره های موجود ترافیکی را فراموش کرد و همه مشکلات را در سقف سرعت حاکم بر بزرگراه ها دانست؟
اگر این چنین است، براستی چرا نباید سرعت را به مراتب کمتر از آنچه در این طرح مد نظر است، تقلیل داد و مثلا به 50 کیلومتر بر ساعت رساند تا به کل همه چیز درست شده و اوضاع بزرگراه ها و به تبع آن، خیابان های شهر گل و بلبل شود؟ براستی تفاوت بزرگراه با خیابان چه باید باشد و چیست و آیا دستمایه کردن چنین طرحی، فرقی با پاک کردن صورت مساله دارد؟!