نماینده کشاورزان و حق‌آبه داران شهرستان فلاورجان با تاکید بر این‌که زاینده‌رود فقط مرده‌ای است که نام زنده برآن گذاشته‌اند، گفت: این شهرستان با وجود رودخانه، در کشاورزی و دامپروری خودکفا بود ومحصولات آن به همه مناطق کشور صادر می‌شد.
مهدی قدیری در گفت‌وگو با خبرنگار اقتصادی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) در فلاورجان، اظهار کرد: طبق آمارهای اداره جهادکشاورزی 22 هزار هکتار زمین زراعی در شهرستان وجود دارد که به دلیل قطع آب زاینده رود بیش از 70 درصد آن خشک شده است.
وی افزود: چهار سهم از 33 سهام طومار شیخ بهایی متعلق به” لنجان سفلی” یا همین فلاورجان امروزی است که مادی‌های بزرگ محمود شاه قهدریجان و گرکن آن نیز بسیار معروف است.
این عضو کمیته کشاورزان و حق آبه داران غرب استان اصفهان تاکید کرد: اعتقاد دارم زاینده رود عامل خودکفایی کامل مردم شهرستان در تولیدات کشاورزی و دامپروری بود، چرا که گندم، برنج، جو، انواع صیفی‌جات به خصوص پیاز و علوفه در این منطقه به اندازه زیاد تولید می‌شد و برای نمونه هر ساله حدود پنج هزار هکتار اراضی شهرستان با میانگین تولید هفت تن در هکتار زیر کاشت گندم می‌رفت.
قدیری با اشاره به حاصل‌خیزی زیاد خاک این منطقه گفت: محصولات زراعی فلاورجان به تمامی استان‌های کشور صادر می‌شد، به طوری‌که در فصول برداشت محصول شاهد تردد کامیون‌های زیادی در جاده‌ها بودیم.
وی یادآور شد: بخش زیادی از صیفی‌جات شهرستان از طریق باربری‌های شهر درچه و نجف آباد به نقاط مختلف کشور ارسال می‌شد.
نماینده کشاورزان و حق آبه داران غرب استان اصفهان با بیان این‌که حدود 9 ماه از سال به دلیل وفور آب در این منطقه زراعت وجود داشت، اظهار کرد: این یکی از دلایل مهم برداشت بالای محصول است و تا آنجایی که در طول عمر خود شاهد بوده‌ام در زمان آبسالی یک متر مربع اراضی هیچ شهر و روستایی در شهرستان رها نبود.
قدیری ادامه داد: شهر یا منطقه قهدریجان به عنوان شهر کشاورزان نمونه کشور بیشترین زمین‌های کشاورزی شهرستان را با رقم 3300 هکتار به خود اختصاص داده است که حدود 98 درصد مردم آن شغل کشاورزی داشتند، البته بخش زیادی از زمنین‌های روستاهای جوجیل و قلعه امیریه در مالکیت کشاورزان قهدریجان است.
وی با اشاره به فقر گستره زارعان این منطقه در سال‌های اخیر گفت: مردم این شهر به دلیل این‌که فقط به زارعت مشغول بودند در شرایط حاضر مزارع خشک خود را رها کرده و برای کار و زراعت به استان‌های دیگر مهاجرت کرده‌اند.
این کشاورز قهدریجانی افزود: البته سایر روستاهای شهرستان به دلیل آن‌که زمین‌های خرده مالکی داشتند مردم آنجا نیز به سمت شغل‌های دیگر رفتند و با خشکی زمین خود به فلاکتی که در قهدریجان شاهدیم دچار نشده‌اند.
قدیری خاطرنشان کرد: البته در بخش‌های پیربکران و کلیشاد به دلیل مجاورت در حاشیه رودخانه و وضعیت بهتر چاه‌های آب هنوز کشاورزی وجود دارد.
کاهش چشمگیر دام‌های شهرستان به دلیل خشکسالی
نماینده کشاورزان و حق آبه داران فلاورجان درباره وضعیت دامپروری این شهرستان گفت: در کل این منطقه به دلیل کاشت بالای علوفه و شبدر و… دام‌های زیادی وجود داشت، اگرچه دامداران دام‌های خود را برای چرانیدن در اوایل بهار نیز به فریدن می‌بردند.
قدیری گفت: برای نمونه در قهدریجان 20 درصد مردم فقط دام سبک داشتند و بخشی نیز دارای کشاورزی و گوسفند و تعداد زیادی هم صرفا کشاورز بودند، البته کسانی که صرفا شغل کشاورزی داشتند نیز در منازل خود تعدادی گاو یا دام سنگین نگهداری می‌کردند، زیرا علف‌های کنار جوی‌ها و یونجه‌های مزارع را برای خوراک دام استفاده می‌کردند.
وی با بیان این‌که دام‌های قهدریجان به کمتر از یک چهارم قبل رسیده است، خاطرنشان کرد: برای نمونه خودم به عنوان یک کشاورز سالانه و به طور متوسط 700 راس گوسفند داشتم که این رقم در برابر گله داران بزرگ ناچیز بود.
این کشاورز و دامدار افزود: فقط در قهدریجان و در شرایط آبسالی به طور متوسط 20 تا 30 هزار راس دام سبک وجود داشت که این یکی از دلایل خودکفایی ذکر شده شهرستان به دلیل وجود رودخانه است.
وی در پاسخ به این سوال که آیا با کشت گلخانه‌ای می‌توان وضعیت را بهتر کرد، گفت: اقداماتی در برخی روستاها انجام شده است، اما در نهایت تا زاینده‌رود احیا نشود هیچ کدام از این اعمال، طبیعت و زراعت و دامپروری شهرستان را نجات نمی‌دهد.
جبران خسارت کشاورزان با کیلویی 24 تومان از تولید ذوب آهن
نماینده کشاورزان و حق آبه داران شهرستان فلاورجان در ادامه با تاکید بر این‌که زاینده رود، مرده‌ای است که نام زنده بر آن گذاشته‌اند، گفت: علت خشکی این رودخانه اول در سوء مدیریت و بر هم زدن نظام حق آبه داری چند هزار ساله آن و دوم کاهش نزولات آسمانی است.
قدیری اظهار کرد: یکی از دلایل ساخت سد شاه عباس سابق یا زاینده رود فعلی تامین آب ذوب آهن بود، هر چند با ساخت و آبگیری آن دو روستای شاخ میان و شاخ کنار در انتهای رودخانه خشک و خالی از سکنه شد.
وی خاطرنشان کرد: طبق قانون این کارخانه بزرگ فقط حق برداشت آب برای خنک کردن تاسیسات و فولادسازی را دارد، نه آن‌که 18 هزار هکتار کاج و نیز دریاچه قایقرانی را از آبی که مالکیت آن با کشاورزان است ایجاد کند!
این کارشناس زراعت خاطر نشان کرد: کارخانه صنایع نظامی هم نیاز کشور است، اما بر چه اساس و قانونی این قدر آب رودخانه را با موتور پمپ‌های قوی به زمین‌های اطراف خود را انتقال می‌دهد و نکته عجیب این است که این کارخانه، مزارعی که با این پمپاژ ایجاد کرده را به قیمتی بسیار گزاف به همان زارعان اجاره می‌دهد !
قدیری تاکید کرد: بر اساس محاسبات انجام شده اگر ذوب آهن به عنوان مصرف کننده آب حق آبه داران فقط کیلویی 28 تومان ناچیز از کل تولید و فروش سالانه فولاد خود را به کشاورزان می‌داد به هر نفر پنج میلیون تومان به ازای هر جریب زمین خسارت دوره خشکسالی می‌رسید.
انتهای پیام