بغضی عجیب بر سینه‌ها سنگینی می‌کند، شهر سیاه‌پوش شده است، بوی محرم در فضا آکنده است، پیراهن‌های مشکی، بیرق‌های سیاه، شرکت در عزاداری‌ها، حسینیه‌ها و تکایا، عطر و مشک و شمع و نذری و سینه زنی نماد محرم‌اند و نوجوانان و جوانان ازهمان روزهای اول محرم با برپا کردن خیمه‌های عزاداری و نصب پلاکارد بار دیگر حال و ه‍وای ع‍‍اش‍ورای‍‍ی را به ت‍ص‍وی‍ر میکشند.
به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، منطقه کویر، از همان شب اول محرم همگی سوگواران، آماده عزاداری برای امام حسین(ع) هستند، تعدادی از جوانان و افراد مسن‌تر از هیات‌های مختلف با تعدادی عَلَم و گروهی طبل زن از تکیه‌ها در قالب دسته‌های سینه زنی و زنجیرزنی به راه می‌افتند.
از دو روز مانده به محرم، هرهیاتی برای خود تعدادی «عَلَم» به عنوان نماد محرم بسته و سر در تکایا قرار داده است، زن و مرد، پیر و جوان، کودک و خردسال همه به عشق مولای خود با وجود سرمای شدید کویری، خود را ملزم به اجرای آیین و رسوم محرم می‌دانند، حتی زرتشتیان این استان هم احترامی خاص برای مراسم عزاداری سرور و سالار شهیدان، ابا‌عبدالله الحسین(ع) قائل هستند و خود را در کشاکش این آیین عقب نمی‌کشند.
همین که محرم از راه می رسد، همه – جدا از پست و مقام و موقعیت اجتماعی – در مجالس عزاداری و هیات‌های مذهبی حاضر می‌شوند و هر کدام گوشه‌ای از کار را می‌گیرند و وظایف را بین خود تقسیم می‌کنند تا عزاداری آبرومندانه‌ای برای امام حسین(ع) ترتیب بدهند، عشق به امام حسین(ع) وعزاداری برای ایشان، حد و مرز ندارد.
دسته‌های سینه‌زنی به همراه زنجیرزنان و گروهی از طبل زن‌ها و سنج زن‌ها و یک نفر به عنوان نوحه خوان به همراه یک گاری که بالای آن تعدادی بلندگو نصب شده است، به سمت تکیه خود به راه می‌افتند که در بین راه خانواده‌ها در مسیر هیات اسپند دود می‌کنند.
گاهی خرمای نذری بین عزاداران تقسیم می‌کنند و هیات با شور و حال خاصی از خیابان‌ها می‌گذرد تا به تکیه برسد، در بین هیات‌ها نیز در هر۵۰ متر یک نفر اسپند دود می‌کند و گاهی نیز گوسفندی نذری را ذبح می‌کنند، در این میان عَلَم‌های عزاداری به شکوه خاصی در مسیر عبور هیات‌های عزاداری به چرخش در می‌آیند.
و اما قدیمی‌های کرمان، سال‌هاست خانه‌ای را در ذهن و قلب خود جای داده‌اند و مردم هر سال از ابتدای محرم به مدت 14 روز بر عزای حسین(ع) و یارانش می‌گریند. نه تنها ساکنان این خانه بلکه تمام عاشقان این شهر و دیار هستند که از هرجایی خود را به کوچه‌های خواجه خضر و خانه خوشرو رسانده‌اند، خانه‌ای خشت و گلی با سقف‌های گنبدی و اتاق‌هایی که دور تا دور حیاط قرار گرفته‌اند.
این خانه پر است از تصاویر محرم کودکی‌های من، مادرم، پدرم و حتی پدر و مادربزرگ که دست نخورده باقی مانده‌اند و هر سال غبار‌روبی می‌شوند، ساکنانش پای به پای شمشادهای همیشه سبز خانه هر سال به سنت و آیین‌شان جان دوباره می‌بخشند و به رسم همیشه چه در سرمای زمستان و چه در گرمای تابستان در منزل صف میکشند تا موقعی که باز شود و چند نفر با بسته‌های نان و پنیر و گردو از میهمان اهل بیت پذیرایی کنند، بزرگ خاندان جلوی در ایستاده و خوش آمد‌گویی می‌کند و ظرف چند دقیقه همه اتاق‌ها و حیاط مملو از جمعیت می‌شوند، بقیه در سابات‌ها می‌نشینند تا در این مراسم سهیم باشند و بعد از اذان صبح به نماز بایستند، زیارت عاشورا بخوانند، دعا کنند، حاجت بگیرند، رفع آلام و کسب عافیت کنند.
خانه «خوشرو» با همه عظمت و شکوهش موقوفه خاصی ندارد و هزینه‌های آن توسط اشخاص و نذوراتی که معتقدان به روضه منزل سید خوشرو اهدا می‌کنند، تامین می‌شود. دسته‌های عزاداری و سینه زنی تکیه‌ها، مساجد و حسینیه‌ها‌در ظهر تاسوعا و عاشورا به اینجا ختم می‌شود و خیل جمعیت در کوچه و خیابان‌های اطراف خانه خبر از عشقی بی کران در دل مردمانش می‌دهد که به سرور و سالار شهیدان دارند.
به گزارش ایسنا، اینجا، پیوند مردم و ائمه(ع) از جنس محبت و لطیف است و از یک حقیقت ثابت نشأت می‌گیرد، حقیقتی که آنها را با شوری وصف ناشدنی به هیئت‌ها می‌کشاند، عده‌ای از جوانان را مفتخر به خادمی هیئت می‌کند و مدال پیرغلامی را به سینه پیرترها می‌چسباند و به بچه‌های هیئتی مرامی را می‌دهد که استاد هزار آیین جوانمردی می‌شوند.
گزارش از: فرزانه لشکری، خبرنگار ایسنا، منطقه کویر
انتهای پیام