فردی که سالهای سال پیشتر از بحرانی شدن اوضاع آب در کشور، این بحران را زنهار داده بود، حالا مسئولیت رفع و رجوع توجه نکردن به بخشی از آن هشدارها را در حالی عهده دار شده که اتفاقات رقم خورده خیلی شدیدتر از پیش بینی وی است.
به گزارش «تابناک»، در حالی که در دومین نشست رسانه‌ای نجات دریاچه ارومیه، عیسی کلانتری، دبیر ستاد احیای دریاچه ارومیه از تصویب ده مصوبه جدید به این منظور در نشست هفته گذشته هیات دولت خبر داد و تاکید کرد که مجموعه تحت امرش تمامی ۲۴ مصوبه رقم خورده برای احیای نگین آبی آذربایجان را پیگیری خواهد کرد، در ادامه سخنانی در قالب گلایه مطرح شد که خود جای طرح گلایه های فراوانی دارد.
کلانتری در بخشی از سخنانش با اشاره به اختصاص 5 میلیارد دلار از طرف دولت برای اجرا شدن این مصوبات 24 گانه و در نتیجه احیای دریاچه ارومیه، از کمک یک میلیون دلاری ژاپنی ها برای این اقدام یاد کرد و با گلایه از سازمان حفاظت محیط زیست درباره بزرگ جلوه دادن این کمک، آن را بسیار ناچیز خواند.
تا اینجای کار البته اتفاق خاصی رخ نداده و چه بسا بتوان با این مدیر کار کشته در گلایه از کسانی که “اندک” دیگران را می‌بینند و بر “زیاد” خودی چشم می‌پوشند، همراهی کرد اما روایتی که امروز از ماجرا منتشر شد، شرایط را دیگرگون می‌کند؛ آنجا که می‌بینیم گزارش های متفاوتی که از این نشست منتشر شده، حکایت از آن دارد که دبیر ستاد احیای دریاچه ارویمه، کمک اندک دیگران به این امر زیست محیطی در کشورمان را به «فضله موشی در دیگ برنج» تعبیر کرده است.
ناگفته پیداست که گشتن به دنبال معنایی خوب (و یا حتی متوسط و گلایه آمیز؛ نه بد!) از این سخنان راه به جایی نخواهد برد اما اگر بدانیم همین کمک سه میلیارد تومانی را یک موسسه ژاپنی و نه دولت این کشور به این امر اختصاص داده، اینچنین تاختن بر ماجرا بیشتر حکم تودهنی به هدیه دهنده خواهد داشت نه گلایه از دوستانی که سعی کرده‌اند از آن یاد کرده و قدردان کسانی باشند که چه بسا از بابت خشک شدن دریای خزر هم ممکن است آسیب ندیده یا کمترین آسیب متوجه شان شود.
وزیر اسبق کشاورزی در ادامه علت گلایه تند خود را اینگونه توضیح داد: «کمک یک میلیون دلاری ژاپن به حدی بزرگ جلوه داده شده است که دنیا تصور می‌کند که کشور ژاپن مسئولیت احیای دریاچه ارومیه را بر عهده گرفته است.»
با نگاهی به این استدلال، حتی اگر تا پیش از این مجاب نشده باشیم که واکنش فرد کار کشته‌‌ای چون کلانتری نسبت به تحفه دوست داران محیط زیست از آن سوی عالم صحیح نبوده، به نظر حجت را تمام شده خواهیم یافت و ناگزیر از طرح گلایه خواهیم بود.
شاید بد نیست دبیر ستاد احیای دریاچه ارومیه را مخاطب قرار داده و از وی بپرسیم اگر نگران واکنش خارجی ها به کمک یک موسسه خارجی برای طرحی ملی در کشورمان هستید، چرا به بازتاب سخنان خود در جهان بی توجهی کرده‌اید؟ آیا غیر از این است که در سایه چنین اظهار نظرهایی ممکن است تصور دنیا بسیار بدتر از “عهده دار شدن مسائل مربوط به احیای دریاچه ارومیه توسط ژاپنی ها”شود؟
آیا غیر از این است که اگر بیگانگان تشکیل ستاد ویژه ای برای احیای این دریاچه، بررسی ها، تحقیقات و نشست های کارشناسی برای یافتن راه کارهای موثر و مصوبات متعدد به این منظور را ندیده و از با عبور از کنار بودجه بزرگ این طرح، تنها کمک اندک خارجی به این این طرح را ببینند، ایراد از ایشان است و تصور این افراد نباید محل مناقشه برای کسی باشد؟
آیا اشتباه است که اگر کمکی به این منظور به سمت مان سرازیر شد را گرفته و به کار ببندیم؟ آن هم کمکی که برای اعطای آن شرطی مطرح نشده و بلاعوض است؟ به نظر نه تنها این گونه نیست بلکه جا دارد اکنون که مشکلی در کشورمان توانسته توجه جهانیان را به خود معطوف کند، جا دارد دست یاری ایشان را به دوستی فشار دهیم و علاوه بر آن از ایشان و سایرین بخواهیم در طرح ملی نجات یکی از بی نظیر ترین دریاچه های جهان با کمک فکری به یاری مان آمده و دانش خود را با ما سهیم شوند.
این رویکرد نه تنها به صواب نزدیک تر است، بلکه می‌تواند حکم فرصت سازی از تهدیدی باشد که گریبان محیط زیست کشورمان را گرفته و همان گونه که امثال کلانتری از سالیان سال پیشتر تاکید داشته اند، سالها پیشتر زنگ هشدار آن به صدا در آمده بود اما متاسفانه نادیده گرفته شد.