به گزارش میهن پست – دهه هفتاد را می توان دهه رشد و پرورش موسیقی پاپ بعد از انقلاب در ایران دانست. دهه ای که نسل طلایی و خواننده های جریان محوری همچون خشایار اعتمادی، حمید حامی، مانی رهنما، علیرضا عصار و بعضی دیگر به دور از نگاه بازار، برای ساخت یک جریان موسیقی وارد عرصه شدندو جریانی را ساختندن که به گفته خود اعتمادی، امروز یک و نیم میلیون نفر در کشور در آن شاغل هستند اما امروز اگر به دنبال این نسل از موسیقی پاپ بگردیم، اکثر آنها مدت هاست از اجرا فاصله گرفته اند و شاید با وقفه های طولانی و چندساله آلبومی را تولید کنند.
این در حالی است که بعضی خواننده های کشور، فقط در تهران بین 20 تا 30 سانس در سال کنسرت اجرا می کنند. اینها بهانه های ما بود برای گفتگو با خشایار اعتمادی اما ناگهان خبر رسید که خشایار اعتمادی که این روزها از او آلبوم یا اجرای صحنه ای نمی بینیم، در همایش جوانان حزب اعتدال و توسعه حاضر شده؛ حزبی که دبیرکلش محمدباقر نوبخت سخنگوی دولت است و اعضای ارشدش چهره های مهمی مثل علی جنتی وزیر ارشاد، محمود واعظی وزیر ارتباطات و مرتضی بانک معاون کل سرپرست نهاد ریاست جمهوری. او در این همایش کنار علی جنتی و در ردیف اول نشسته بود و تصاویر صحبت های او با وزیر هم در خبرگزاری ها منتشر شد.
تصاویر شما در همایش جوانان حزب اعتدال و توسعه منتشر شده است. به نظر می رسد قصد دارید مثل عبدالحسین مختاباد وارد فعالیت های سیاسی شوید.
– نه اینطو رنیست. من به این همایش دعوت شدم و در آن اجرا هم داشتم.
یعنی به این برنامه به چشم یک اجرای ارگانی نگاه کردید؟
– نه، من مثل هر شهروندی تحلیل سیاسی و اجتماعی دارم و با تفکرات حاکم بر این دولت هم احساس نزدیکی می کنم. از لحاظ فکری هم آنها را قبول دارم.
یعنی قصد فعالیت سیاسی دارید؟ چون می گویند این همایش یک نوع هماهنگی برای انتخابات مجلس پیش روست.
– من علاقه ندارم وارد سیاست شوم و به عنوان یک چهره سیاسی مطرح باشم.
شما چگونه به این همایش دعوت شدید؟
– خیلی علاقمند نیستم در این باره صحبت کنم.
قرار ما با شما برای صحبت درباره کم شدن فعالیت هایتان بود که این بحث ها پیش آمد. دلیل این وقفه ها چیست؟
– یک سال بعد از انتشار آلبوم «باید به تو برگردم» در سال 88، تولید آلبوم «تو محکومی به برگشتن» را کلید زدیم. این آلبوم هم سال 91 منتشر شد. به دلیل حساسیت و وسواسی که روی هر آلبوم دارم، برایم سخت است که هر سال یک آلبوم تولید کنم. نمنی دانم چطور بعضی از همکارانم سالی یک بار آلبوم تولید می کنند.
آلبوم «تو محکومی به برگشتن» را بعد از 2 سال از انتشارش چگونه ارزیابی می کنید؟ آیا انتظارات شما را برآورده کرد؟
– هیچ وقت آلبوم گیشه ای تولید نکرده ام. در تولید آلبوم، به جای فروش، سعی می کنم رضایت مخاطب خاص خودم و کیفیت آلبوم را در نظر بگیرم اما به هر حال رضایت عمومی خوبی را از آلبوم «تو محکومی به برگشتن» دیده ام.
شما جزو خوانندنگانی هستید که همیشه مخاطب خاص خودتان را داشته اید. چرا مدت هاست اجرای زنده نداشته اید؟
– اگر خواننده های پر کار موسیقی از نظر اجرا را در نظر بگیریم، می فهمیم که اجرای زنده در موسیقی کشور ما در اختیار چند تهیه کننده موفق است و غالبا آنها تعیین می کنند چه کسی اجرا کند. معمولا هم برای خواننده ای اجرا می گذارند که آلبوم او را خریده باشند تا از آن آلبوم درآمدزایی کنند. به توانمند بودن همکارانم شک ندارم اما این انحصار غیرمنطقی وجود دارد. شاید اگر میدان به برخی دیگر هم داده شود، حتی با اقبال عمومی بیشتری مواجه شوند.
با اینکه خیلی از اسطوره های موسیقی دنیا در سن و سال بالا هم اجرا و فعالیت می کنند اما نسل شما خیلی زود خودش را از موسیقی بازنشسته کرد، دلیلش چه بود؟
– آیا دلیلش عدم حمایت های کلی است؟ یا اینکه جامعه فکر می کند وقت تازه هاست؟ با اینکه خیلی از خواننده های دنیا سال های سال فعالیت می کنندن اما در ایران مسئولان فکر می کنند ما کارهای خود را کرده ایم. زمانی که من و تعدادی از همکارانم، جریان موسیقی پاپ بعد از انقلاب را شکل دادیم، کاملا جریان محور فکر می کردیم. پس از وجود نیروهای خوب در جریان موسیقی حمایت می کردیم؛ اما امروز هم اینگونه است؟ نسل ما از پیشکسوت هایی مثل مرحوم بابک بیات یاد می گرفت اما نسل امروز موسیقی، نسل بی گذشته است.
نقش تهیه کننده ها در این فرهنگ سازی چیست؟
– بخشی از این مشکل را هم باید از جانب تهیه کننده ها بدانیم. به دلیل انحصارشان، تعداد مشخصی خواننده به گوش مخاطب عرضه می شود و بقیه فعال های موسیقی احساس می کنند که اجازه ندارند شنیده شوند.
این احساس، هم نسل های من را اذیت می کند و بدون تحمیل کردن خودمان، کنار می رویم. این انحصار غیرمنطقی، یک روز گریبانگیر این تهیه کننده ها خواهدشد. برای مثال 10 سال قبل، تهیه کننده های موسیقی بزرگی در خیابان لاله زار وجود داشتند اما به دلیل همین یارکشی ها و انحصار، امروز از هیچ کدام شان خبری نیست. تهیه کننده و توزیع کننده لازم و ملزوم هم هستند اما متاسفانه امروز جای هم را گرفته اند.
دغدغه امروز خشایار اعتمادی در موسیقی پاپ ایران چیست؟
– اوایل دهه 80 شبکه های موسیقی ماهواره ای الگوهای غیرمتعارفی برای نسل جدید موسیقی ارائه کردند که متاسفانه از داخل کشور هم حمایت شد. تهیه کننده های موسیقی هم به سمت این جریان رفتند. خیلی از خواننده های جدید از دوستان خوبم هستند اما بعضی از آنها، موقعیت ها را برای دیگران بستند. امروز دیگر هیچ برنامه و غدغه ای در موسیقی ندارم. نسل ما در دهه هفتاد، جریانی را ساخت که امروز یک و نیم میلیون نفر در کشور در آن فعالیت می کنند و نقشش را در ایجاد این جریان گسترده ایفا کرحد. امروز هم با توجه به این فضا ترجیح می دهیم حضور نداشته باشیم و حرمت خودمان را حفظ کنیم.
برنامه شما برای آینده فعالیت تان چیست؟
– از اینکه امروز در موسیقی پاپ پررنگ نیستم، به هیچ وجه ناراحت نیستم. خشایار اعتمادی همین است که می بینید. در این سال ها آلبوم هایم را به هر قیمتی و بدون توجه به تهیه کننده ها پخش کرده ام و این روزها حس می کنم دنیای خوانندگی مشوش شده است. شاید هم یک روز به احترام مخاطب های خاصم، به استیج برگردم. این روزها هم مشغول کار روی پروژه ای هستم که شامل تهیه کنندگی ام در حوزه های مختلف هنری می شود. شاید باز هم در این راه بتوانم جریانی را بسازم.
منبع : هفته نامه تماشاگران امروز
