رنج مداوم بيماران سرطانی در راهرو هاي بيمارستان ها

سلامت نیوز: سرطان اين درد مهلك خانمانسوز. دردي كه بين مرگ و اميد به زندگي دوباره، نفس بالاو پايين مي رود. دردي متفاوت از هربيماري. بيماري اي كه با درمان گران قيمتش بر جان و مال فرد خيمه مي زند. دردي عذاب آورتر از هر درد و بيماري ديگري. دردي كه مدتي است به شدت در جامعه ايران درحال افزايش است.

هفته اول بستري تو اين بيمارستان گفتند بايد براي جراحي آماده بشه. چندين نوبت داروهاي مختلف «ملين» و تخليه روده مصرف كرد و كلي اذيت شد. يكهو10 دقيقه قبل ازعمل گفتن تو آي سي يو تخت خالي نداريم. عمل كنسل شد. يه بارديگه كه براي عمل آمادش كردن، اعلام كردن كه اميد به زندگي بسياركمه و نمي تونه زير بيهوشي دووم بياره
سرطان اين درد مهلك خانمانسوز. دردي كه بين مرگ و اميد به زندگي دوباره، نفس بالاو پايين مي رود. دردي متفاوت از هربيماري. بيماري اي كه با درمان گران قيمتش بر جان و مال فرد خيمه مي زند. دردي عذاب آورتر از هر درد و بيماري ديگري. دردي كه مدتي است به شدت در جامعه ايران درحال افزايش است
روزهاي زيادي كه از جلوي انستيتوكنسر (مركز درمان سرطان) بيمارستان امام خميني سوار بر اتوبوس يا تاكسي رد مي شدم و نگاهي به ورودي آنجا مي انداختم، غم عجيبي به سينه ام چنگ مي زد. زنان و مرداني از شهرهاي مختلف كه مدارك پزشكي به دست با ذهني مشوش به اين سو و آن سو مي رفتند. برخي ها در گوشه يي نشسته و به نقطه يي خيره مانده اند شايد از سرنوشت و آينده مبهم بيمار سرطاني شان. هميشه براي لحظاتي هم كه شده نگاهم خيره به اين مركز مي ماند. 8، 9سال پيش بود، «بايد روزي از بيماران سرطاني بنويسم.» بيماراني كه بيشتر با كودكان معصوم بسياركوچك بدون مو و كودكاني كه دوست داشتني تر از هر زماني مي شوند، برايم تداعي مي شد. نوشتن از آنها به تاخير افتاد. شايد فضا يا رسانه مناسب حال نبود. سرطان اين درد مهلك خانمانسوز. دردي كه بين مرگ و اميد به زندگي دوباره، نفس بالاو پايين مي رود. دردي متفاوت از هربيماري. بيماري اي كه با درمان گرانقيمتش بر جان و مال فرد خيمه مي زند. دردي عذاب آورتر از هر درد و بيماري ديگري. دردي كه مدتي است به شدت در جامعه ايران درحال افزايش است.

انستيتوكنسر بيمارستان امام خميني بزرگ ترين و پيشرفته ترين مركز درماني سرطاني دركشور است و به عنوان قطب علمي سرطان كشور شناخته شده. مركزي كه علاوه بربخش هاي كنسر فعلي، درحال آماده سازي مجموعه يي540 تختخوابي در مجموعه بيمارستان، مخصوص بيماران سرطاني است. مجموعه يي كه امكانات بيشتري دارد و در روند بهبود بيماران سرطاني بسيار موثر خواهد بود. مدتي است انستيتو كنسرهاي خيابان دكتر قريب به داخل مجموعه بيمارستان امام خميني در ابتداي بلوار كشاورز منتقل شده، در دو بخش مجزاي جراحي و شيمي درماني مردان و زنان. وارد محوطه بيمارستان كه مي شوم، براي دقايقي اطراف را نگاه مي كنم. صبح زود است و هوا داغ. خانواده يي كنار ورودي بيمارستان مات و مبهوت به روبه رو ايستاده اند. لباس هاي زيباي محلي خانم نشان مي دهد بلوچ هستند. خانواده هاي همراهان بيماران دروضعيتي نه چندان مناسب در سايه بان ها و صندلي هاي محوطه مشغول صبحانه خوردن هستند. در ورودي بيمارستان تابلوي بزرگي نصب شده با اين عنوان كه «ورود كودكان زير12سال ممنوع است». درحالي كه همان ابتدا كودك سه، چهار ساله يي را مي بينم كه روي صندلي محوطه خوابيده و مادرش دركنارش مشغول كار با موبايل است. يا كودكان ديگري كه در محوطه با خانواده شان اين طرف و آن طرف مي روند. برخي ها زيرانداز انداخته و روي زمين نشسته اند. براي لحظاتي روي جدول يكي از بلوارهاي مجموعه مي نشينم. خانمي ميانسال نشسته ومشغول صحبت با تلفن است. «خسته شدم. الان بايد از اينجا برم انقلاب، بعد برم كرج و برگه رو بردارم دوباره ازكرج بيام اينجا» لحظاتي سكوت مي كند. با گوشه چادرش چشمانش را پاك مي كند. درآن لحظات مطلقا صدايي از او شنيده نمي شود. حتي به اندازه يك آه. اينجا ملغمه يي از درد و رنج و زخم است. به ندرت لبخندي ديده مي شود. دردهايي كه خودآگاه و ناخودآگاه قرار است امروز بشنوي. يا بايد خودت را كنترل، يا اشك ها را پنهان كني يا دائم تكرار كني كه هيچ وقت كاري ازت برنمي آيد…

بخش مردان: شلوغ و پرصدا
مدتي است پس از آرام شدن نسبي فضا كسي سراغي از بيماران خاص نمي گيرد. اينكه بيماران سرطاني حالاچه وضعيتي دارند، جهت بررسي وضعيت آنها به يكي از اعضاي قديمي كميسيون بهداشت مجلس كه خود پزشك است درخواست گفت وگو مي دهم كه عنوان مي كند: «حالاكه طرح بيمه سلامت در حال اجراست، نمي خواهم در مورد اين موضوع صحبت كنم و وارد اين مباحث نمي شوم» همين جمله كافي است تا اين شايبه و پرسش ايجاد شود كه مگر وضعيت بيماران سرطاني بهبود نيافته كه حاضر به صحبت در اين زمينه نيستند؟ اين سرپوش چه مفهومي دارد؟ در نهايت با دكتر محمود زاده، رياست كنسر گفت وگوي مفصلي درخصوص بيماران سرطاني و وضعيت آنها، وضعيت داروهايشان پس از فشارها و محدوديت هاي گذشته و تاثير بيمه سلامت در درمان شان انجام شد. مصاحبه كه تمام مي شود، براي بازديد ازبخش هاي مردان و زنان وارد بخش كنسر مي شوم. طبقه نخست، بخش نخست مردان است.

قديمي بودن فضاي بيمارستان از در و ديوار بخش به نگاهم پرتاب مي شود. ديوارهاي رنگ پريده. راهروهاي شلوغ و پرسر و صدا كه تداعي كننده جمله يي بود كه هميشه از كودكي مي شنيديم كه «بيمارستان امام خيلي شلوغه» هواي بسيارگرم. بخشي كه اگر نامش را درتابلو نمي ديدي گمان نمي كردي مربوط به بيماران سرطاني است. ديوارهاي سرد و بي روح همچون همه بيمارستان هاي ديگر. اما غمش بيشتر. آخر اينجا بخش سرطان است. همان فوبياي ذهني كه هميشه آرزو مي كني سراغ هيچ انساني نيايد. كمي مبهوت در راهرو قدم مي زنم و به در و ديوار نگاه مي كنم. تابلوي اعلانات. پوسترهاي بزرگ آموزش مقابله با برخي سرطان ها و رعايت موارد جهت كنترل. چند نفراين پوسترها را مي خوانند؟ اصلاهمراهان بيماران يادشان مي افتد نگاهي به آنها بيندازند؟ آموزش هاي لازم و اطلاعات كافي به بيماران و همراهان شان در اينجا داده مي شود؟ سوال هايي كه از ذهن مي گذرد و ناگهان با ديدن صحنه هاي پراستيصال جلوي درورودي اتاق عمل، ذهنت به روي زمين كات مي شود. زنان و مرداني كه روي سنگ هاي كدر كف زمين نشسته اند و چشم انتظار خبر زندگي دوباره از اتاق عمل هستند. نگاه پرياس مرد براي چند لحظه با نگاهم گره مي خورد. خانمي با چشمان پراشكش زمزمه هايي برلب دارد. منتظر شنيدن خبري مثبت از بيمارش. گاهي اوقات براي شكرگزاري در زندگي با همه مشكلاتي كه وجود دارد، لازم است ما آدم ها ماهي يك بار به بيمارستان ها به خصوص بخش مربوط به نگهداري از بيماران خاص سري زده و فقط چند دقيقه در بخش قدم بزنيم. آن زمان است كه شايد بفهميم زندگي يعني چه. از انتهاي راهرو راه خود را كج مي كنم و به سوي اتاق هاي چهار تخته يي مي روم كه مردان مسني بر آنها خوابيده اند. با همراهان آنها شروع به صحبت مي كنم. اتاق آنها هم گرم است و همراه يكي از بيماران مي گويد كه تهويه اينجا اصلاخوب نيست و فقط يك كانال كولر در اين اتاق بزرگ با اين هواي به شدت گرم كار مي كند. بيمارتان اذيت نمي شود؟ «چي كار مي توانيم بكنيم. چاره يي نيست.»

از او مي پرسم وضعيت بيمارستان به لحاظ رسيدگي پزشكي چطور است؟ مي گويد: خوب است. اما اتاق عمل شلوغ است و براي جراحي ها بايد در انتظار بمانيم. مي گويد پس از اجراي طرح بيمه سلامت وضعيت رسيدگي به لحاظ پزشكي و پرستاري بهتر شده. قبلاوضعيت اين طور نبود. «موقع پذيرش250هزارتومان از ما علي الحساب بابت بستري شدن و هزينه دارو گرفتن تا ببينيم در نهايت چقدر كم مي كنن. گفتن قراره فقط 10درصد هزينه ها رو ازما بگيرن.». او ادامه مي دهد كه «نمي دونم بيمه سلامت چه فرقي كرده. ما دوسال پيش براي بستري شدن50 هزارتومان مي داديم. ولي الان 250 هزارتومان گرفتن با 125 هزارتومان پول دارو». خانمي كه همراه همسر بيمارش است، عنوان مي كند كه قبلاهم اينجا بوده و حالاوضعيت نظافت و رسيدگي پرستاري بهتر از قبل شده اما موضوع اين است كه براي اين تعداد بيماري كه اكثر آنها به مدت طولاني بستري مي شوند، فقط يك حمام و سرويس هاي بهداشتي بسياركمي وجود دارد.

كاهش هزينه هاي درمان با بيمه سلامت
همراه بيمار ديگري آقاي جواني است كه از مازندران پدر پير خود را يك هفته است به علت سرطان غده لنفاوي در اينجا بستري كرده. اوهم همين ميزان پول علي الحساب داده اما مي گويد: «چند روز پيش مريضي اينجا بستري بود كه دو ماه اينجا بود. از لرستان اومده بود وموقع رفتن 70 هزار تومان از250هزارتومان رو بهش پس دادن.» بيمار تخت كناري 500 هزارتومان علي الحساب داده. او مي گويد: «نمي دونم چرا از بعضي ها بيشترمي گيرن. شايد به خاطر نوع مريضي باشه». اما تاكيد مي كند كه در همين فاصله در بخش اورژانس 96 هزار تومان بابت دارو از او پول گرفته اند. همراه بيمار ديگري مي گويد: «همه ما بيمه سلامت ميشيم. فرقش اينه كه ديگه همه چي از دارو و وسايل عمل گرفته تا همه چي با خودشونه. قبلاهمه رو خودمون مي خريديم. الان همه كارا رو خودشون انجام ميدن.» هوا آنقدر گرم است كه گاه كم مي آورم و نمي توانم با بيماران صحبت كنم. وارد اتاق ديگري مي شوم كه پرهياهوتر از ساير اتاق هاست. سراغ بيماري مي روم كه يك دست ندارد و دست ديگرش هم دو انگشت ندارد و يك پايش هم زخم عميقي دارد. مي گويد دچار برق گرفتگي در محل كارش شده و يك دستش را از دست داده. 50 روز است در آنجا بستري است اما مشخص نيست چرا در بخش بيماران سرطاني وي را بستري كرده اند. سرپرستار آنقدر سرش شلوغ است كه فرصت نمي كند از او بپرسم دليل بستري شدن بيمار برق گرفته در اين بخش چيست! مبلغ 500 هزار تومان علي الحساب پرداخت كرده. اما در اين فاصله يك بار هم مبلغ 300هزارتومان پرداخت كرده و كمي بعد 200 هزارتومان از 500هزارتومان قبلي را به وي برگردانده اند. 80 هزارتومان هم براي هزينه دارو پرداخت كرده و اين موضوع كمي مغاير با اصل بيمه سلامت است كه طي آن تهيه دارو و وسايل جراحي به عهده بيمارستان و پرسنل آن گذاشته شده و هزينه جدا نبايد دريافت شود. خودش مي گويد يك خير هزينه بيمارستان او را پرداخت مي كند. همراه ندارد. وي در خارج از تهران سكونت دارد، مي گويد همسرش نمي تواند هر روز پيش او باشد و بيشتر اوقات در بيمارستان تنهاست. جوان است و فعال و برعكس ساير بيماران به گوشه يي از تخت خود پناه نبرده. در راهروي بخش قدم مي زند، با پرستاران صحبت مي كند. به ساير بيماران سر مي زند و با آنها گپ مي زند. با ناراحتي مي گويد سه بار به اتاق عمل رفته تا پوست پايش را به روي زخم عميق سوختگي اش بكشند. پايش را شكافته اند اما نتوانسته اند به دليل نبود گوشت روي آن زخم، آن را جراحي كنند. «گفتن بايد صبر كني با اين داروهاي مكمل گوشت درست بشه، روي زخمت بياد تا بتونيم جراحيت كنيم.» از وضعيت پزشكي راضي نيست و وضعيت رسيدگي پرستاري را بسيار خوب توصيف مي كند. خودش نمي داند يا هنگام پذيرش، مشاور و مددكار درمورد مقررات بخش و بيمه سلامت به او اطلاعات كافي نداده اند. چون مي گويد به دليل اينكه بيمه خدمات درماني دارد، شامل بيمه سلامت نمي شود.

درحالي كه رياست بخش كنسر عنوان كرد «همه بيماراني كه پذيرش و بستري مي شوند، در صورت دارا بودن بيمه هاي ديگر هم بيمه سلامت مي شوند.» در حال صحبت با او هستم كه ناگهان فرياد پيرمرد تخت كناري را مي شنوم. پيرمرد كم مو و خميده و كوتاه قامتي كه به شدت عصباني است. «خودم گذاشتمش اينجا. رفتم بيرون اومدم ديدم نيست.» مدارك پزشكي اش را مي گويد. با سرپرستار بخش دعوا مي كند كه مدارك پزشكي مرا گم كرديد. بحث هاي آنها ادامه دارد كه به سراغ بيمار ديگري مي روم. خانمي كه همراه بيمار 59 ساله اش است و بيمه تامين اجتماعي هم دارند. او هم مبلغ 500هزار تومان علي الحساب پرداخت كرده اما عنوان مي كند پيش از اجراي طرح بيمه سلامت در فروردين ماه يك وسيله براي جراحي همسرش تهيه كرده با قيمت يك ميليون و 500هزار تومان. در مورد رسيدگي پرستاري مي گويد: سرشان شلوغ است و گاهي ناچاراست خودش كارهاي مربوط به همسرش را انجام دهد يا دائم به آنها يادآوري كند كه فلان كار را انجام دهند. اما رفتار آنها را خوب توصيف مي كند. درمورد وضعيت پزشكي ابراز نارضايتي زيادي مي كند. مي گويد «شوهرم يه بارعمل پانكراس كرده. بعدش حالش بد شد. يه بار ديگه عمل داشته، آي سي يو جا نداشت. به ما گفتن دو روز مي تونيد بريد تو خونه مرخصي. ولي واسه رزرو تخت، شبي 96هزار تومان پول گرفتن از ما.» يكي از گلايه هاي اين خانم اين است كه چرا پزشكان قبل از جراحي تشخيص درست نمي دهند. او در ادامه مي گويد: «از بخش گوارش ما رو فرستادن تيكه برداري. بيرون تيكه برداري كردم يك ميليون تومان دادم. بعد براي عمل اومديم بيمارستان بستري شد. شكم رو باز كردن كه عمل كنن ولي عمل نكردن وگفتن نميشه. خب من ميگم مگه مريض من موش آزمايشگاهيه كه بعد از تيكه برداري شكم رو باز مي كنين واسه عمل، بعد مي بينين نميشه؟ چرا همون اول بدون پاره كردن شكم تشخيص نميدين كه الان نمي تونين عملش كنين. شوهر من شكمش آب آورد و با كلي بدبختي تونستن كم كم آب شكمش رو خالي كنن.» همچنين در مورد نظافت، وضعيت را خوب توصيف مي كند. اما خرابي گهگاه يخچال و خرابي كولر و هواي گرم آزارشان مي دهد. وقتي براي كسي توصيف مي كني همه به اتفاق مي گويند: بيمارستان دولتيه ديگه. چه انتظاري داري؟ گويا براي خودمان اين مفهوم را ملكه ذهني كرده ايم كه از بيمارستان هاي دولتي نبايد انتظار وضعيت خوب يا قابل قبولي در همه امور داشت.
صحبت هاي اين خانم كه تمام مي شود صداي همان پيرمرد بالاگرفته كه «مرخص نميشم. تا وقتي مداركم پيدا نشه مرخص نميشم». يكي از همراهان بيماران توضيح مي دهد كه نمي توانند اين پيرمرد را عمل كنند و اگر عمل شود مي ميرد. اما اصرار دارد كه بايد عمل شود و نمي خواهد مرخص شود. بيمار ديگري كه به سختي حرف مي زند، مي گويد تمام مدتي كه در اين بخش بستري بودم جز صداقت چيزي از اين پيرمرد نديدم. اتفاقات عجيبي كه انتظارش را ندارم رخ مي دهد و مبهوت نگاه مي كنم. باز هم از خود مي پرسم بخش سرطان و اين همه سر و صدا و چنين اتفاقاتي؟! در حال خروج از اتاق هستم كه ناگهان مدارك پزشكي پيرمرد را پيدا كرده و مي آورند. «ترفنده خودش بوده. خودش قايم كرده بود تا مرخص نشه و عمل بشه» اين را يكي از بيماران مي گويد… فقط نگاه مي كنم و سرپرستار بخش با دستي به شانه ام، لبخندي حواله ام مي كند و به بخش زنان مي روم.

بخش زنان: سكوت و آرامش بيشتر
ديوارهاي صورتي روشن و فضاي آرام راهروي بخش و خنكي هوا در بخش زنان وضعيت به مراتب بهتري نسبت به بخش مردان ايجاد كرده. كمي در راهروهاي بخش راه مي روم. اينجا اتاق ايزوله اعصاب هم دارد. حتي اتاق هاي بزرگ هفت تخته كه در بيمارستان هاي ديگر به ندرت مشاهده مي شود. اما مشكل كمبود حمام و سرويس بهداشتي در اينجا هم وجود دارد و براي مركزي با اين وسعت عجيب است. سرپرستار بخش با حوصله و خوشرويي به سوالاتم گوش مي دهد و بيماران مرتبطي را كه نياز دارم به من معرفي مي كند. حال دگرگوني دارم. فشار زياد و تصاوير ناخوشايند و مشكلاتي كه در بخش مردان ديده ام، وضعيتم را آشفته تر كرده. هرچه سعي مي كنم به روي خودم نياورم نمي شود و در نهايت سه بار حالم بد مي شود تا بتوانم سراغ بيماران بخش زنان هم بروم و وضعيت آنها را هم جويا شوم. سراغ بيمار جواني مي روم كه زخم عميقي روي صورتش دارد. اما نه خودش تمايلي به حرف زدن دارد و نه اجازه مي دهد همراهش صحبت كند. در اتاق ديگري كه فضاي بسيار آرام تري وجود دارد، خانمي در حال مرخص كردن خودخواسته مادر پيرش است. به سراغ او مي روم. خودش قبلاپرستار بوده و به نسبت ساير همراهان بيماران از اطلاعات بيشتري برخوردار است. مادرش در 86 سالگي دچار سرطان روده شده. پيش از بستري شدن در كنسر امام خميني، در بيمارستاني خصوصي 28جلسه راديوتراپي شده و تومور سرطاني اش كوچك تر شد. سپس به دليل هزينه هاي پايين تر اين بيمارستان در اينجا بستري شد. علاوه بر بيمه تامين اجتماعي شامل بيمه سلامت هم شده و تفاوت آن را با ساير بيمه ها محسوس مي داند و عنوان مي كند كه قبلابايد 30درصد هزينه ها را خودش پرداخت مي كرده اما حالافقط 10درصد است. همچنين مي گويد كه در اين 18 روز بستري، هيچ پول اضافه ديگري بابت دارو پرداخت نكرده است.

بيمار را چندبار براي عمل آماده كردند و عمل نكردند
وي در توضيح علت اينكه چرا مي خواهد با رضايت خودش مادرش را مرخص كند، در حالي كه هنوز پزشكش مرخص شدن او را تاييد نكرده، ابتدا مي گويد: «خسته شدم از عملكرد پزشكان و ديدم شايد خير در اينه كه اصلامادرم جراحي نشه.» هفته اول بستري تو اين بيمارستان گفتند بايد براي جراحي آماده بشه. چندين نوبت داروهاي مختلف «ملين» و تخليه روده مصرف كرد و كلي اذيت شد. يكهو10 دقيقه قبل ازعمل گفتن تو آي سي يو تخت خالي نداريم. عمل كنسل شد. يه بارديگه كه براي عمل آمادش كردن، اعلام كردن كه اميد به زندگي بسياركمه و نمي تونه زير بيهوشي دووم بياره.
درحالي كه مادرمن نه فشارخون بالا، نه ديابت و نه مشكل قلبي داره. ولي نمي دونم چرا عمل نكردن و اينقدر اون رو به لحاظ دارويي، بدني و ذهني آماده جراحي كردن. او به نكته جالبي اشاره مي كند و مي گويد: «متاسفانه قدرت پزشكي كه در اين بيمارستان و ساير بيمارستان هاي دانشگاهي وجود داره، فقط توسط پزشكان بيهوشي اعمال ميشه» همين عامل باعث شده تاكنون جراحي مادرش انجام نشود. اين خانم ميانسال رسيدگي پزشكي كنسر بيمارستان امام خميني را اين گونه توصيف مي كند: «با توجه به اينكه بيمارستان آموزشي است و اكثر پزشكان رزيدنت هستند اما از نظر روحي، رواني با بيمار هم خواني ندارند.» رسيدگي پرستاري را به لحاظ پاسخگويي، بهداشتي و رفتاري بسيارعالي توصيف مي كند. همچنين اشاره مي كند كه پيشنهاد مرخصي موقت دو روزه وسط بستري طولاني مدت مي دهند تا بيمار بتواند تصميم درست و بهتري براي ادامه درمان بگيرد. از سويي ديگر به شدت به سيستم هاي تهويه اينجا و سيستم خنك كنندگي اش اعتراض دارد و عنوان مي كند: «نيمه شب روز اول بستري بيمارم به خودش مي لرزيد اما كسي نبود كه از تاسيسات اينجا بياد و سيستم تهويه رو درست كنه. حالاهم كه هوا به شدت گرم شده و كولرهاي اينجا پاسخگوي گرما نيستن.» اين خانم كادر فني اينجا را ضعيف قلمداد مي كند ومعتقد است نظارتي بر سيستم تاسيسات اينجا صورت نمي گيرد.

با اين وجود تاكيد مي كند كه«دارم ميرم پيش رييس بخش كنسر و اونجا اعتراض كنم كه چرا بايد چندين بار عمل مادر من رو كنسل و اينقدر ما رو اذيت كنند، آخرش هم هيچ عملي نكنند؟»
در مورد وضعيت فعلي داروهاي بيماران سرطاني، خواهرش را مثال مي زند كه او هم سرطان پانكراس داشته و در مرداد92 فوت كرده. «زمان درمان خواهرم، زمان تحريم كشور بود و داروهاي ايراني و هندي جايگزين داروهاي اصلي درمان خواهرم شد و عوارض بسيار بدي براش ايجاد كرد.» او تاكيد مي كند كه «نمي تونم بگم به خاطر كمبود دارو فوت كرد. جلسه پنجم شيمي درماني بود كه از دكترش پرسيدم چرا بدن خواهرم به درمان جواب مثبت نميده؟ كه متاسفانه چون همه پزشكاي سرطاني با بيمار صداقت ندارند، گفت ما فقط چند ماه مرگ رو به تاخير انداختيم و ديگه درمان بيشتر از اين فايده يي نداره. در حالي كه از همون اول به ما اينها رو نگفت. ما به لحاظ مالي تو هزينه بالاي داروهاي سرطانش دچار مشكل نشديم. چون از طريق برادرم تو خارج از كشور تامين بوديم اما خيلي ها همون دوران مشكلات زيادي داشتند و نمي تونستن دارو تهيه كنن.» وي در نهايت مادر خود را با اجازه پزشك و رضايت خودش از بيمارستان مرخص مي كند و به هنگام ترخيص بابت 18 روز بستري بودن از مبلغ500 هزارتومان علي الحساب، 330 هزار تومان از آنها كسر و مبلغ 170هزار تومان به آنها بازگردانده شد. در بخش ترخيص خانم جوان ديگري را مي بينم كه در حال خروج از در ساختمان كنسراست. از اومي پرسم كل هزينه هايش چقدر شده؟ مي گويد: «از 250 هزار توماني كه علي الحساب داديم، فقط 33 هزارتومان از ما كم كردن و باقي پول رو برگردوندن». او تاكيد مي كند كه «قبلاشبي 100 هزار تومان بود. حالا10 درصد پرداخت ما با بيمه سلامت، فقط شبي 10هزار تومان شده.»
اينها فقط بخشي از مشكلات بيماران سرطاني در بيمارستان هاي دولتي است. طرح بيمه سلامت به گفته اغلب بيماران طرح بسيار خوب و موثري است و تا الان برايشان مفيدتر بوده. چنانچه سياست هاي دولت مبني بر ادامه يافتن اين طرح باشد، بار بزرگي از مشكلات بيماران سرطاني سبك مي شود و به دليل پايين آمدن هزينه هايشان با خيالي بازتر به درمان عزيزان شان اقدام مي كنند. شايد ادامه اين طرح و حمايت هاي بيشتر دولت از بيماران خاص باعث مرگ كمتر مردم اين سرزمين شود و روزهاي بهتري در انتظارشان باشد.
منبع: روزنامه اعتماد