حضرت خدیجه(س) 68 سال پیش از هجرت در مکه و در خانواده ای اصیل پا به عرصه گیتی نهاد. پدرش خُوَیلد بن اسد و مادر او فاطمه دختر زائده بود، از لقب های این بانوی بزرگ اسلام می توان به صدیقه، مبارکه، طاهره، ام المؤمنین، ام الیتامی، امّ الزهرا، ام الصعالیک، راضیه، مرضیه و زکیه اشاره کرد.
حضرت خدیجه(س) در دوره ی جوانی با تشکیل کاروان های بزرگ تجاری به بازرگانی و تجارت پرداخت و از ثروتمندان مکه محسوب می شد و دارایی های خود را برای کمک به مستمندان و حمایت از بی پناهان میان آنان تقسیم کرد.
وی که برای تجارت به کشورهای مختلف مانند شام، مصر و حبشه، رفت و آمد می کرد و با آنها دادوستد داشت، وقتی آوازه درستی و امانتداری حضرت محمد(ص) را شنید، از ایشان خواست تا در امور مربوط به تجارت او را یاری دهد.
درست کاری و فضایل اخلاقی محمد امین(ص) سبب شد تا بانوی ثروتمند قریش، شیفته ی این شخصیت بی همتا در دنیای عرب شود و برخلاف سنت های ازدواج در میان اعراب به حضرت محمد(ص) پیشنهاد ازدواج دهد.
پیامبر گرامی اسلام که حضرت خدیجه را بانویی با صفت های نیکوی انسانی چون عفت و پاکدامنی، ایثار و فداکاری، عطوفت، مهربانی، صبر و استقامت یافته بود، این پیشنهاد را پذیرفت.
او همسری فداکار و بهترین یاور برای رسول خدا در تمام مشکلات و سختی ها بود، با بعثت رسول اکرم و هنگامی که خداوند رسالت سنگین پیامبری را بر دوش حضرت محمد(ص) نهاد و ایشان را مامور کرد تا همگان را به دین اسلام و خداپرستی دعوت کند و آنها را از بت پرستی بازدارد، حضرت خدیجه(س) و حضرت علی(ع) با این بشارت به اسلام ایمان آوردند و حضرت خدیجه لقب نخستین بانویی را یافت که مسلمان شد.
این بانوی بزرگ در تمام فرازونشیب ها در کنار رسول اکرم بود و مانند سدی مستحکم از رسول اکرم در برابر حملات کافران و بت پرستان حمایت می کرد و تمام دارایی های خود را در راه گسترش اسلام در اختیار حضرت محمد(ص) قرار داد.
خصلت ها و فضلیت های اخلاقی این بانوی بزرگ سبب شد تا ایشان در کنار آسیه همسر فرعون، حضرت مریم و حضرت فاطمه(س) عنوان بهترین زنان بهشتی را از آن خویش کند.
حضرت خدیجه(س) به عنوان مادری مهربان و فداکار، حضرت فاطمه(س) را در دامان پرمهرش با والاترین مفاهیم انسانی آشنا کرد تا الگویی شایسته یک بانوی مسلمان در تمام تاریخ شود.
حضرت خدیجه(س) سرزنش ها و فشارهای مختلف از طرف کافران و مشرکان را در راه رضای خدا تحمل کرد و در سختی ها و ناملایمات محاصره ی اقتصادی در شعب ابی طالب، هرگز تسلیم خواست و اراده ی دشمنان دین اسلام نشد و همواره مرهمی بر درد و رنج پیامبر بود.
حضرت خدیجه(س) سرانجام دهم ماه رمضان سال دهم بعثت، مدت کوتاهی پس از رحلت حضرت ابوطالب عمو و سرپرست پیغمبر(ص) چشم از دنیای خاکی فرو بست و به دیدار حق شتافت، پیکر پاک این بانوی فداکار را در قبرستان ابوطالب به خاک سپردند و سال وفات ایشان و ابوطالب عموی پیامبر را عام الحزن(سال اندوه) نام نهادند.
در پایان گذری کوتاه بر سخن بزرگان درباره ی بزرگ بانوی اسلام داریم:
**حضرت رسول(ص) درباره ی حضرت خدیجه(س) فرمود: هرگز خداوند متعال بهتر از او را بر من نصیب نفرموده است. او روزی که من نیاز به کمک داشتم، به یاریام آمد و دستم را با مهر و عطوفت گرفت؛ روزی به من ایمان آورد که جهانیان نسبت به من کفر میورزیدند و روزی مرا تصدیق کرد که جهانیان تکذیبم میکردند و خداوند از او به من اولاد عنایت کرد.
**امام علی(ع) فرمود: این جمله را از خود پیامبر اسلام شنیدم که بهترین زنان بنیاسراییل در عصر گذشته، مریم بنت عمران و بهترین زنان امت، امروز خدیجه بنت خویلد است.
**امام صادق(ع) درباره ی این بانوی بزرگ فرمود: وقتی خدیجه(س) وفات کرد، فاطمه(س) به رسول خدا پناه برد. به دور پیامبر می چرخید و می گفت:«پدر جان، مادر من کجاست؟»
جبرییل نازل شد و عرضه داشت:«ای رسول خدا، پروردگارت امر فرمود به فاطمه سلام برسان و بگو مادرش در خانه ای است از یاقوت و زبرجد که اطاق هایش از طلا و ستون هایش از یاقوت قرمز ساخته شده و با آسیه و مریم همنشین است.»
**سنیه قراعد دانشمند عرب می نویسد: تاریخ در مقابل عظمت ام المومنین خدیجه(س) سر فرود می آورد و در برابرش متواضعانه دست بسته می ایستد، نمی داند نام این بانو را در کدام شناسنامه بزرگان ثبت نماید.
برگرفته از: کتاب دانستنی های حضرت خدیجه الکبری (س)
گروه اطلاع رسانی
پژوهشم**2059**9131
انتهای پیام /*
: ارتباط با سردبير
newsroom@irna.ir