اعتیاد به اینترنت چه بلایی بر سر مغز ما می آورد ؟ برای پاسخ دادن به این سوال در حقیقت باید بدانیم که مغز انسان چطور خود را با تکنولوژی های جدید تطبیق می دهد. در این مطلب این مسئله را از دیدگاه نورولوژی بررسی خواهیم کرد . برای مشاهده توضیحات بیشتر در ادامه با میهن پست همراه باشید .
زمانی که مغز ما هر کاری را بیشتر انجام می دهد . ارتباطات سیناپسی در رابطه با آن کار تقویت می شوند ، نوروکمیکال‌ها همان مواد شیمیایی عصبی هستند که در ارتباط با انتقال پیام ها می باشند نیز در آن ناحیه فعال از مغز بیشتر شده و نروروترنسمیترز (ناقل های عصبی) متمرکز در آن قسمت هم افزایش می یابد به عبارت دیگر سیگنالهای بیشتری در آن ناحیه ارسال می شود .
البته باید گفت که تغییر فیزیکی واقعی نیز وجود خواهد داشت . رشد نورونهای جدید در محدوده ای که بیشتر از آن استفاده می کنیم و رشد پایانه های نورونی جدید برای نورون‌هایی که از قبل بودن اتفاق می افتد.
اما قسمت ترسناک ماجرا تمایل مغز برای بهینه عمل کردن است .به این معنا که به جز تقویت شدن قسمت مورد استفاده، قسمت هایی از مغز که زیاد از آن استفاده نمی کنیم ضعیف خواهند شد . بخشی از مغز که مربوط به تفکر، کار و رفتاری است که زیاد آن را انجام نمی دهیم تضعیف می شوند . حالا فرض کنید که این قسمت ها با ارزش ترین فعالیت های ما شامل درس خواندن و یا کار کردن هستند .ما در هر کاری که زیاد انجام می دهیم بهینه خواهیم شد . یعنی در حقیقت امکاناتی از مغز که از آن استفاده نمی کنیم را از دست می دهیم . حتی اگر آنها بسیار ارزشمند و ضروری باشند .
حالا این موضوع را به اعتیاد به اینترنت بسط می دهیم . استفاده بیش از حد از رسانه های آنلاین که باعث اعتیاد به اینترنت می شود قسمت های بصری مغز را تقویت می کند . اما متاسفانه ثابت شده که در این صورت ما توانایی نگه داشتن تمرکز برای مدت طولانی را از دست می دهیم . البته نه تنها در مورد تفکرات عمیق انتزاعی و … بلکه برای به خاطر سپردن هر عنوانی و انتقال آن از حافظه کوتاه مدت به بلند مدت اختلال ایجاد می شود .
فرآیند به خاطر سپردن اطلاعات به این شکل است که ابتدا عنوان مورد نظر باید وارد حافظه کوتاه مدت شود سپس آنها به حافظه بلند مدت رفته و با ارتباطاتی که با محتوا های قبلی برقرار خواهند کرد ، در حافظه بلند مدت تثبیت می شوند . اما مشکل اینجاست که ذهنی که هر لحظه توسط عوامل پرت کننده حواس بمباران می شوند و نمی توانند حتی برای مدت خیلی کوتاه روی یک مطلب متمرکز بمانند ، قسمت حافظه کوتاه آن همانند اتوبانی است که اطلاعات با سرعت بسیار زیاد به آن وارد شده و خیلی زود از آن خارج می شوند بدون اینکه فرصت کافی برای انتقال به حافظه بلند مدت را پیدا کنند.
این ارتباط دادن مطالب جدید با تجربیات و اطلاعات و احساسات قبلی که پروسه سپردن چیز ها به حافظه بلند مدت است همان مسئله ایست که یک تفکر و زندگی خردمندانه را می سازد . با از دست دادن این توانایی، احتمالا با ارزشترین روش فکر کردن به عنوان یک انسان را از دست خواهیم داد .
