میهن پست – قبل از توضیح در مورد ادعای اختر شناس هندی در مورد عدم وجود سیاهچاله های فضایی باید گفت که سیاهچاله منطقه ای در فضا هستند که دارای نیروی های فوق العاده قوی و جاذبه ای بائرز نکردین اند که هیچ چیز نمی تواند از آن فرار کند. سیاهچاله غیرقابل مشاهده است. زیرا حتی نور را هم به تله می اندازد. اساس توصیف اصولی سیاهچاله بر معادلات نظریه نسبیت عام (general relativity) بنا شده که به وسیله آلبرت اینشتین فیزیکدان متولد آلمان ارایه شد. این نظریه در سال ۱۹۱۶ منتشر شد.
در این میان ادعای یک فیزیک اخترشناس هندی مبنی بر اینکه سیاه چاله ها چیزی شبیه به خورشید هستند، تصورات قبلی بشر از این ساختار مبهم را به چالش کشانده است.این فیزیک اخترشناس مدعی شده که سیاه چاله ها توپهای آتشین بسیار عظیم داغی مانند خورشید هستند. بنا بر این تعریف جدید، سیاه چاله ها که همواره درباره آنها با تردید صحبت می شود چیزی متفاوت از تصورات قبلی بشر هستند.
باید گفت که این اخترشناس که در دانشگاه مومبای – مومبای نام جدید بمبئی است- هند مشغول به تحقیق است، می گوید: مشاهدات ناسا از شراره های آتشین عظیم پرتوی ایکس یک سیاه چاله در ماه اکتبر مهر تأییدی بر این نظریه است.
البته فراموش نشود که فعالیت عظیم اشعه ایکس یاد شده با نظریه قبلی درباره سیاه چاله ها در تناقض است. بر اساس نظریه موجود میدانهای جاذبه ای سیاه چاله ها آنقدر قدرتمند هستند که حتی نور هم نمی تواند از آنها بگریزد.طوری که این فیزیک اخترشناس مدعی است: مشاهدات اخیر نظریه اش مبنی بر آنکه سیاه چاله ها وجود خارجی ندارند را تقویت می کند و در واقع آنها را باید توپهای داغی از پلاسمای مغناطیسی شده دانست.
وی می گوید: همزمان که ستاره عظیمی شروع به فشرده شدن می کند تا به یک سیاه چاله تبدیل شود، پرتوهای به دام افتاده درون آن مانع از این انقباض می شوند. بنابراین به جای آنکه وجود سیاه چاله ها را بر اساس نظریه انیشتین بپذیریم، این نظریه را مطرح می کنم که پایان حیات ستارگان با شکلگیری توپی آتشین همراه است.
البته فراموش نشود که سطح سیاهچاله به عنوان افق حادثه (horizon event) شناخته می شود. سطح سیاهچاله یک سطح معمولی نیست که شما بتوانید آن را ببینید یا لمسش کنید. در افق حادثه، کشش جاذبه ای بی نهایت قوی است. بنابراین یک شیء می تواند در آنجا برای تنها یک لحظه وجود داشته باشد و با سرعت نور در داخل آن شیرجه می زند و فرو می رود.
اما ستاره شناسان شعاع افق حادثه را برای تعیین اندازه سیاهچاله به کار می برند. شعاع یک سیاهچاله به کیلومتر مساوی است با سه برابر تعداد جرم های خورشیدی در سیاهچاله. یک جرم خورشیدی، جرم (مقدار ماده) خورشید است.
بنابراین هیچ کس هنوز به طور مشخص یک سیاهچاله را کشف نکرده. دانشمندان برای اثبات این که یک شیء متراکم و به هم فشرده یک سیاهچاله است، باید اثراتی را که تنها یک سیاهچاله می تواند به جا بگذارد را اندازه گیری کنند. دو تا از چنین تأثیراتی عبارتند از یک-خم شدن شدید یک شعاع نور و دیگری کند شدن بسیار شدید زمان. ستاره شناسان اشیای متراکمی را پیدا کرده اند که تقریباً مسلم است سیاهچاله هستند. ستاره شناسان این اشیاء را سیاهچاله می نامند با وجودی که اندکی در مورد آن شک دارند.
منبع: spacenews
