میهن پست – اگر بخواهیم در خصوص ساخت کهکشان تعریفی داشته باشیم درواقع باید گفت که کهکشانها سامانههایی بزرگ و با اندازه و مرزی مشخّص هستند که از ستارهها، بقایای ستارهنماها – شبه ستارهها – ماده تاریک، گازها و گرد و غبارهای میان ستارهای که با نیروهای گرانشی به گرد هم آمدهاند، تشکیل یافتهاند. کوچکترین کهکشانها دارای پهنایی برابر با چند صد سال نوری، شامل نزدیک به ۱۰ میلیون ستاره هستند. بزرگترین کهکشانها نیز تا ۳ میلیون سال نوری پهنا دارند و شامل بیش از ۱۰۰٬۰۰۰ میلیارد ستاره هستند.
در خصوص ماده تاریک نیز باید گفت که ماده تاریک در اخترشناسی و کیهانشناسی، ماده ای فرضی است که چون از خودش نور (امواج الکترومغناطیسی) گسیل یا بازتاب نمیکند، نمیتوان آن را مستقیماً دید اما از اثرات گرانشی موجود بر روی اجسام مرئی، همانند ستارهها و کهکشانها، میتوان به وجود آن پی برد. درک و تجسم ماده تاریک آسان نیست اما در دانش ستاره شناسی حائز اهمیت است.
کهکشان ستاره فشان
بنابراین طبق نقشهبرداری ستارشناسان از کیهان و بهترین تخمینهای آنها، چیزی در حدود ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیارد کهکشان در عالم وجود دارد. کهکشان راهشیری که خورشید و منظومهی شمسی ما در آن قرار دارد، یکی از کهکشانهای متوسط عالم است. کهکشان راهشیری نیز در حدود ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیارد ستاره دارد و خورشید یکی از ستارگان متوسط آن است. جالب است بدانید که این نگاه ما نسبت به عالم، مدت زیادی نیست که شکل گرفته.
تصویر مادون قرمز هسته مرکزی کهکشان راه شیری
در حدود سال ۱۹۲۴ بود که دانشمندی به نام «ادوین هابل»، با رصد لکههایی که پیشتر تصور میشد سحابیهای دوردست هستند، فهمید که آنها چیزی نیستند جز کهکشانهایی خارج از کهکشان راهشیری ما. تا پیش از این کشف، تصور ما از جهان، فقط به کهکشان خودمان محدود میشد. ولی کشف هابل نشان داد که کیهان از جزیرههای متعدد کهکشانی تشکیل شده است. کهکشانهایی با میلیاردها ستاره و احتمالا تریلیونها سیاره.
تصویر کهکشان کوتوله انجیسی ۴۴۴۹ که توسط تلسکوپ هابل ثبت شدهاست
انواع کهکشان از نگاه ستاره شناسان
کهکشان نامنظم: کهکشانهای ناهمگون یا بی قائده هیچ شکل یا ساختار سامانمندی ندارند، آنها دارای جرم بیشتری از کهکشانهای دیگر هستند و بیشتر ستاره های موجود در آنها دارای طول عمر کم و درخشان میباشند. با وجود اینکه بسیاری از کهکشانهای ناهمگون در بر گیرنده نواحی تابان گازی هستند که ستاره ها در آنها ساخته میشوند، بیشتر گاز میان ستاره ای کهکشانها بایستی فشرده شوند تا ستاره های تازهای بسازند. نزدیک به پنج درصد از هزار کهکشان درخشان را کهکشانهای نهمگون تشکیل میدهند. این در حالی است که یک چهارم کهکشانهای شناخته شده نیز کهکشانهای ناهمگون هستند.
کهکشان مارپیچی میلهای: یک کهکشان مارپیچی میلهای دارای یک هسته برآمدگی میانهای کشیده شده و میلهای شکل است. همزمان با چرخش هسته این طور به نظر میرسد که در هر سوی هسته یک بازو نیز میچرخد. برخی ستارهشناسان بر این باورند که کهکشان راه شیری نیز یک کهکشان مارپیچی میلهای است. شکل کهکشانهای مارپیچی و کهکشانهای مارپیچی میلهای از کهکشانهای با برآمدگیهای میانهای بزرگ با بازوهای نه چندان به هم پیوسته تا کهکشانهای با برآمدگیهای مرکزی کوچک و بازوهای آزاد متغیر است. اگر چه کهکشانهای مارپیچی و مارپیچی میلهای پیش از این به عنوان دو گونه کهکشان جدا دسته بندی میشدند، ولی امروزه ستارهشناسان آنها را همانند میدانند.
کهکشان مارپیچی: کهکشانهای مارپیچی دارای بازوهایی هستند که شکلی مارپیچی در پیرامون بر آمدگی میانهای یا هسته، قرصی ایجاد میکنند که چرخش هسته با چرخش بازوهای آن همراه میشود. جوانترین ستاره های کهکشانهای مارپیچی در بازوهای کم توده یافت میشوند و ستارههای کهن بیش تر در هسته فشرده جای دارند. کهنترین ستارهها در هالههای کروی پراکنده جای دارند و پیرامون قرص کهکشانی را فرا گرفتهاند. این بازوها همچنین دارای غبار و گاز فراوانی هستند که منجر به ساخته شدن ستاره های تازه میشود.
کهکشان بیضوی: کهکشانهای بیضوی از دید شکل، از شکل بیضیگون (شبیه توپ راگبی) تا شکل کروی متغیر هستند و اشکالی میان این دو نیز یافت میشوند. برعکس کهکشانهای دیگر که نوری آبی از ستاره های فروزان و کم عمر منعکس میکنند، کهکشانهای بیضوی زرد رنگ دیده میشوند. علت این امر ساخته شدن ستارهها در این کهکشانها میباشد که در نتیجه کمابیش همه نور آنها از ستارههای غول سرخ که دارای طول عمر زیادی هستند به دست میآید.
تصادم کهکشانها: بیشتر کهکشانها از کهکشانهای همسایه خود صد هزار سال نوری فاصله دارند. به هر روی، برخی از کهکشانها تا اندازهای به یکدیگر نزدیک میشوند که نیروی گرانش دو سویه آنها اشیاء موجود در کهکشانها دیگر را به پیرامون خود میکشد و این ماجرا باعث بوجود آمدن تودههایی به نام دنبالههای کشندی میگردد، که این دنبالهها مانند پلی کهکشانها را به یکدیگر وصل مینمایند. نزدیکی بیش از اندازه کهکشانها ممکن است، همراه با تصادم آنها گردیده و به دنبال این رخداد یک دگرگونی بنیادی در شکل ظاهری آنها رخ دهد.
کهکشان خواری: اغلب در قسمت مرکزی خوشهای که در برگیرنده انبوهی از کهکشانها است، یک کهکشان عظیم بیضوی قرار دارد. حجیمترین کهکشانهای شناخته شده در مراکز چنین خوشههایی یافت میشوند. مشاهدات خاطر نشان میکنند که حجیمترین کهکشانهای چنین خوشههایی به کهکشان عظیم مرکزی ملحق میشوند. به این فرایند، کهکشانخواری گفته میشود. کهکشانخوار ممکن است بیش از یک هسته داشته باشد.
تصویری از بازوهای کهکشان راه شیری
گروه محلی کهکشانی : کهکشان ما جزو خوشه کوچکی متشکل از ۳۰ کهکشان است که گروه محلی نام دارد. این گروه فاقد عضو مرکزی است، اما بزرگترین کهکشانها که دارای جرم بیشتری هستند یعنی کهکشان ما و کهکشان آندرومدا مراکز دو زیر گروه هستند. پس از این دو کهکشان بزرگترین کهکشان این گروه، کهکشان مارپیچی M33 و ابر ماژلانی بزرگ میباشند. اعضای دیگر گروه کهکشانهای کوچک کم نور بیضوی یا کهکشانهای نامنظم هستند. این گروه شاید اعضای دیگری هم داشته باشد که به دلیل کم نور بودنشان تا به حال دیده نشدهاند.